Þiir yazarken ben çok heyecanlanýrým.
Nedeni de þiir ormanýna bir fidan daha ekeceðim için inanýlmaz bir duygu kaplar ruhumu,siir fidaným yeþerecek mi diye kalp atýþlarým yükselir. Baþlýðý bulduðumda temeli atmýþ olurum ,ilk þiir yazarmýþcasýna içimi saran ,anlatýlmasý çok zor olan ,sevinç atmosferi kaplar beni,çocukluðumun bayram sabahlarýna benzetirim...

Þiir kiþinin ,içten gelen duygularýyla ,düþlerinle baþ baþa kaldýðý zamanýdýr kalemlerin.Ýlhamlarýn yüklemi ise Yüce’mdir,bizlerin gözlerine öyle þeffaf kareler sunmuþ ki;gelde þiir yazma..

Güzel bir þiir okuduðumda ’
Edebiyat sen ne güzelsin demekten alamam kendimi alamam.Çocukluðuma dayanan þiir aþký ,paslý bir çiviyle ilk þiirimi, topraða yazmakla baþlamýþtýr.Bizim dönemlerde macuncularýmýz vardý,gökkuþaðý renkleriyle meyveli macunu çýraya sarardý macuncularýmýz,mani okurlardý ,ben manileri dinlerken çýradaki macunu yemeði unuturdum, erirdi ellerim þekerlenirdi .Bügün düþündüðümde þiiri ,bana sevdiren macuncularýn manilerimiydi .

Þiir her kalemin farklý dünyasýdýr,hiç bir þiir diðerine benzemez,hayretlere düþerim ben her beynin farklý mýsralarýna.Bir kalemin kurduðu farklý dünyalar ne ilginçtir.Þiiri yazmak,þiiri okumak,þiiri dinlemek te çok farklý þeylerdir.Sevmesi gerekiyor kiþinin þiiri önce,sevince doðar mýsralar sayfalara.

Þiiri okurken anlamak gerektiðine inanýrým,þair hangi duygularla yazmýþ ne anlatmak istemiþ ,sindire sindire okurum .Dizelerinde tek kelime bile bana çok þey verir sayfasýnda.Bazen de soðuk bir kelime ,þairin sayfasný kapatmama neden olur,negatif duygularý yüklemek istemediðimdendir...

Þiir düþtüyse aklýma ,bir kelime dolaþýr beynimde ,kitlenirim o kelimeye,kilidi kelimelerle açarým,yanýmda davul çalsalar duymam,þiir ormanlarýna dalmýþýmdýr adeta.

Þiir kalem severlerin rüyasý mý dünya’sý mý ne dersiniz sevgili okurlar ?

Oya Gedik
Not defterimden
1977