“Kim bu çýlgýnlar” diye sordu Albay Ruef, atlýlarý dürbünle izlerken.
“Kazmacý Türkler, Albayým. Kalenin duvarýný yýkanlar. Sanki yediklerini sindirmek için gezintiye çýkmýþlar. Gördüðünüz gibi onlarý hiçbir þey durduramaz.”
“Henüz çok gençtiler ve bir gemiye bindirilip savaþa gönderildiler. Ne savaþmayý biliyorlardý ne de gittikleri yeri. Osmanlý topraklarý üzerinde oynanan büyük oyunun birer piyonuydular sadece, Fransadan, Cezayirden, Ýngiltereden, Hindistandan, Avustralyadan gelen bu genç çocuklar.
Türkler vatanlarý uðruna savaþýyorlardý, peki ya onlar? 1915 yýlýnda ayak bastýklarý Çanakkalenin daracýk sahillerinde on binlerce ölü býraktýlar arkalarýnda. Ve dirençlerini kýramadýklarý Türkler karþýsýnda yenilgiye uðramýþ, baþlarý önlerinde giderken onlarca soru vardý kafalarýnda... “
Çanakkale Savaþý karþý cepheden genç bir Fransýz askeri Pierre Miguel ‘in Çanakkale Çocuklarý adlý eserinde bu þekilde anlatýlýyor.
Akif in “ Kimi Hindu, kimi yamyam, kimi bilmem ne bela” diye nitelediði güruh nerde, niçin, nasýl, neden, savaþtýðýný bilmeden geldiði bu topraklarda destansý direniþin destansý olgularý karþýsýnda iþte böyle afallamýþ ve hala onun ezikliðini üzerinden atamamýþ olmalý ki hala kendi kendilerini sorgulamaktadýrlar.
Çanakkale hakkýnda çok þey söylendi, yazýldý, çizildi. Bu yadsýnamayacak kadar çoktur. Ben sadece bu savaþý destanlaþtýran bir ruh yapýsýna örnek vermek istiyorum. Kýsmet te varmýþ geçen yýl Çanakkale yi Gelibolu’yu gezme imkânýmýz oldu. Her Türk gencinin gidip gezmesi ve iyi etüt etmesi gerektiðini özellikle vurgulamak isterim. Çünkü Esaretin zincirinin kýrýldýðý noktadýr Çanakkale. Gelibolu nun neredeyse tamamý þehitlik abideleri ile dolu, her þehitliði ayrý ayrý ziyaret etmek isteseniz üç günde ancak gezersiniz. En çok etkilendiðim ve duygulandýðým yer siperler oldu. Neyse Çanakkale savaþý baþlamadan önce yaþanan bir anekdotu paylaþmak isterim.
Çanakkale þehidinin torunundan dinledim bir kanalda.
“Dedemle nenem ayný bakkalý iþletirlerdi. Dedem pehlivan görünümlü savaþ sanatýndan iyi anlayan nüktedan ve kuru fasulyeyi çok seven bir gazi idi. Çok savaþlar görmüþ biriydi. Çanakkale Savaþlarý henüz baþlamamýþtý. Neneme bir gün :
—Haným bugün eve erken gitsen de bir kuru fasulye piþirsen dedi.
Nenem gittikten sonra bir zabit geldi ve dedeme:
—Hasan onbaþý! Komutaným acilen seni çaðýrýr Çanakkale’ye gideceksin.
Dedemin yüzünde en ufak bir tedirginlik belirmeden:
—Selam söyle komutana evden eþyalarýmý alýp geliyorum.
—Hayýr, komutaným hemen gelsin diyen zabitle dedem gitti.
Nenem sofrayý hazýrladý dedemin tasýný her zamanki yerine koydu. Bir saat, iki saat, beþ saat dedem yok. Bir gün, bir hafta, beþ hafta dedemden yine haber yok. Aylarca dedemden haber olmadý; ama sofraya dedemin tasý her öðün kondu ve kalktý, sanki gelecekmiþ gibi.Bu hal yýllarca devam etti. Dedem bir daha dönmedi diðerleri gibi. Ölüm döþeðinde nenemin son sözü þu oldu:
-Yavrum dedenizin tasýný sakýn ola sofradan eksik etmeyin.”
Çanakkale’yi Çanakkale yapan ruh o tasta ve o vefada yatýyor. Bunun üzerine bir þey söylemeye gerek var mý? Acaba. Böyle bir millete Cenab-ý Allah nusretini vermezde kime verir. “ Çanakkale Savaþýnda askerlerle savaþan yeþil sarýklý melekler, Kýbrýs harbinde tatile mi çýktý? “ diye bayraklaþan destanýmýzý küçümseyen, ulusal basýnýmýzýn þarlatanýna bu örnek yetmez mi?