Öðretmen Bedriye Haným derse girdiðinde yüzünde bir sevinç vardý.Bir müddet sonra;
—Çocuklar size bir haberim var, dedi.
Merakla dinlemeye baþladýlar. Devlet Parasýz Yatýlý okullar için sýnav baþvurularýnýn baþladýðýný söyledi. Sýnava girmek isteyenlerin bir gün sonra kendisine bildirilmesini istiyordu. Mehmet eve vardýðýnda heyecanla haberi ailesine söyledi. Babasý hiç umursamadý bile. “Olmaz” sözcüðü çýktý aðzýndan sadece. Annesi ise “Olur” dedi. Bir babasýnýn, bir annesinin gözüne baktý. Yarýn öðretmenine ne diyecekti? Evet mi? Yoksa hayýr mý?
Ertesi gün derse girdiklerinde arkadaþlarýndan Þevki, Ökkeþ, Murat, Mehmet Ali sýnava girmek istediklerini söylediler. Mehmet ise bir cevap veremedi. Sadece öðretmeninin gözlerinin içine bakýyordu. “Sen!” dedi öðretmeni. “Öðretmenim, babam” dedi ve arkasýný getiremedi. Ýçi dolu dolu oldu. Bir iki kelime daha söyleyecek olsaydý, aðzýndan kelimeler deðil, gözlerinden yaþlar dökülecekti. Sýranýn üzerine boþ bir çuval gibi yýðýldý. Kendine geldiðinde öðretmeni baþýný okþuyordu. Üzülme “Bir çaresine bakarýz” dedi. Bir çare! Dertlere deva, hastalara þifa olacak, gamlý gönüllere, yaralý yüreklere bir damla su serpecek bir çare. Gerçekten bir çaresi var mýydý acaba? Bu sözler Mehmet’i biraz kendine getirdi.
Bedriye Öðretmen sýnav için gerekli evraklarý sýraladý tahtaya. Herkesin bir an önce belgeleri tamamlamasýný istedi. Bu arada Mehmet’e bakarak tatlý tatlý gülümsedi. Gayri ihtiyari Mehmet’in de dudaklarýndan zoraki bir gülümseme çýkmýþtý. Rahatlamýþtý. Çünkü öðretmenine inanýyordu ve güveniyordu. Bir çaresi olmalýydý elbette.
Ertesi gün ders bittikten sonra öðretmeni Mehmet’i yanýna çaðýrdý. Öðrencileri evlerine gönderdikten sonra Mehmet’e; “Haydi Antep’e gidiyoruz” dedi. Hiç düþünmeden kabul etti Mehmet. Eve gitmesine bile gerek görmemiþti. Çünkü gizlice gidiyorlardý þehre. Üzerini deðiþtirmemiþti bile. Üzerinde siyah yýrtýk bir önlük, beyazlýðý solmuþ, yamulmuþ naylon bir yakalýk vardý, ayaðýnda çorap yoktu. Kara lastik ayakkabýlar içinde ayaklarý terlemiþti. Hiç umurunda deðildi üzerinde ve ayaðýnda ne olduðu. O baþka þeylerin hayalini kuruyordu. Bayram yerine giden ve üzerinde bayramlýklarý olan bir çocuk kadar sevinçliydi. O gün þehirde dolaþtýlar. Ýlk defa “þipþakçý” denilen fotoðrafçýlarda siyah beyaz fotoðrafý çekildi. Sýnav belgeleri alýndý dolduruldu. Öðretmeninin aile ziyaretlerinden sonra köye döndüler. Okuldan daha evlerine gitmeyen arkadaþlarý bahçede oyun oynuyorlardý. Çantasýný alarak eve gitti. Sanki okuldan geliyordu. Ýçi kýpýr kýpýrdý. Bir sevinç yumaðýna dönmüþtü. Annenin gözlerinden kaçar mý bu tuhaflýk? Neler olduðunu sordu. Anlattý. Babasýnýn duymasýný istemiyorlardý. Aralarýnda kalacaktý bu olanlar. Yine de içinde hafif bir korku vardý. Babasý duyarsa göstereceði tepkiden korkuyordu. Ayrýca öðretmenine kýzmasýndan daha ziyade rahatsýz olurdu. Korku ve sevinçle günler geçmeye baþladý.
Babasýndan habersiz sýnav baþvurusu yapýlmýþtý. Ýþ sýnavlara hazýrlanmaya gelmiþti. Öðretmeni sýnava hazýrlanmasý için çeþitli kitaplar getiriyordu. Yarým gün okula gidiyor, yarým gün de koyun otlatmaya gidiyordu. Ekmek ve suyunun bulunduðu torbasýnda bir de kitaplarý vardý. Her fýrsatta torbadan kitabý çýkarýp ders çalýþýyordu. Böylece sýnava hazýrlanmasý bile gizli olmuþtu. Hafta sonlarý öðretmeni onu çalýþtýrmasý için lisede okuyan kardeþini getiriyordu. Onunla da hafta sonlarý ders çalýþýyordu.
Sýnav günü geldiðinde babasýnýn hala haberi yoktu. Sýnav günü diðer arkadaþlarý ve öðretmenleriyle birlikte Memet Amca”nýn çimento taþýdýðý kamyonuyla þehre geldiler. Sýnav yerine onlarý öðretmenleri götürdü. Kocaman bir okulun bahçesinden içeri girdiler. Bahçesi de kocamandý. Bahçede demirden direkler vardý. Bazý çocuklar ellerindeki topu direklere asýlý çemberden geçirmeye çalýþýyorlardý. “Bu ne biçim top oynamak” diye geçirdi içinden? Etrafta annesiyle, babasýyla sýnava gelenler vardý. Bir baba oðlunu baðrýna basmýþ onu sýnavý kazanmasý için öðütlüyordu. Baþka bir baba oðlunun sýnav heyecanýný yenmesi için çalýþýyordu. Bir an babasý aklýna geldi. Kendi babasýný gördüðü babalarla karþýlaþtýrdý. Ýçi bir hoþ oldu. Sýraya geçmelerinin söylenmesiyle hemen uzaklaþtý babasýyla ilgili düþüncelerinden. Hepsi de ayný okulda sýnava giriyordu. Sýnavdan sonra öðretmenleri onlarý okulun bahçesinden alacak ayný kamyonla tekrar köye döneceklerdi.