DÝLEK

O sene okuldaki sosyal kulüp çalýþmalarýnda görevli olduðu kulübün yýllýk çalýþma programýný yaparken nerelere gidebileceklerinin hesabýný yaptý, aklýndan geçen ilk yere gitmeyi kesinleþtirdikten sonra çalýþmalara baþladý. Onlarýn yanýna ne zaman gidileceðinin ve neler götürüleceðinin faydalý olacaðý hususunu arkadaþlarýyla istiþare ederek karar verdi. En çok özlemini duyduklarýný onlara götürmek imkansýzdý onlar için. Belki özlemlerini hasretlerini bir nebzecik de olsa dindirmek için yüreklerindeki kor ateþe bir damla su serpebilirlerdi.
Yapýlan planýn uygulanmasý için kollar sývandý. Gerekli görüþmeler yapýldý. Randevular alýndý. Üst makamlardan izinler alýndý. Toplantýlar yapýldý. Kimlerin neler yapabileceði konuþuldu.
Yapýlacak ilk iþ olarak bir kampanya yapmak gerekiyordu. Afiþler hazýrlandý, panolara asýldý. Sýnýflar tek tek dolaþýlarak kampanya anlatýldý ve katýlým istendi. Herkesin katký yapacaðýndan hiç þüphe yoktu. Çünkü bu milletin en küçüðünden en büyüðüne kadar yardým sever bir ferdi vardý. Yardým deyince akan sular durur, elde avuçta ne varsa kendi ihtiyaçlarý ertelenir, yardým edilecek yere bir an önce ulaþtýrýlýrdý. Gidilecek yer, yapýlacak kampanya, götürülecek hediyelikler oradakilerin durumu için yeterli bir sebepti.
Anneleri (onlar çalýþan bayanlarýn hepsine anne diyor) tarafýndan kendilerini ziyarete gelineceði daha önce söylenmiþti. Belki gelenlerin yanýnda nasýl davranmalarý gerektiði bile anlatýlmýþtý. Gelenler büyükçe bir alana alýndý ve baþlandý beklenmeye, küçük bedenleri ve kocaman yürekleri olan, daha bu yaþta omuzlarýnda bu yükü taþýmak zorunda býrakýlan canlar gelecek diye. Odalarýndan gelenlerin yanýna doðru bir geliþleri vardý ki görmeye deðer. Sanki gelenler gerçekten anne ve babalarý ya da en yakýn akrabalarýydý. O kadar hýzlý, o kadar heyecanlý idiler ki o heyecaný orada bulunan herkesin tatmamasý mümkün deðildi. Yanlarýna gelen çocuklar sanki kendi yavrularýydý. Baþka anne ve babadan da olsalar onlar kendi yavrularýndan daha sýcak bir samimiyetle sarýldýlar gelenlere. O körpe kuzularý baðýrlarýna basarken misafirler, onlarýn yaþadýðý annesizliði, babasýzlýðý hissettirmemeye çalýþmak hiç de kolay olmadý. Sarýldýkça, samimiyet ilerledikçe içlerindeki o kocaman dað gibi hasretlik duygularý küçülüyor küçülüyor ve eriyip gidiyordu. Fakat bilmiyorlardý ki yarým saat sonra ayný ýzdýraba düçar olacaklardý. Yine hasretlik, yine yol gözlemek onlarýn deðiþmeyen kaderi olmaya devam edecekti.
Getirilen çikolata ve þekerlerden ikram edildikten sonra oyuncaklar da daðýtýldý. Birini kucaðýndan býrakýrken diðeri sýra bekliyormuþçasýna atlýyordu kucaðýna. Bazýlarý okuldan gelen abi ve ablalarýyla sohbete dalmýþlar, bazýlarý aldýklarý oyuncaklarýyla bir köþeye çekilerek oynamaya baþlamýþlardý. Çocuklarýn içinde karmaþýk duygularýn çocuklara nasýl yansýdýðýnýn hesabýný bile yapamýyorlardý. Çok aþýrý ilgi mi gösteriliyordu, yoksa gösterilen ilgi ve alaka yetersiz bile mi kalýyordu?
Uzun saçlý, uzun kol ve bacaklý, içi pamuk dolu, kýzýl saçlý bez bebeði kucaðýna bastýrmýþ bir taraftan okþuyor, bir taraftan da bez bebeðin yanaðýna öpücükler konduruyordu. Büyümüþ de anne olmuþ ve bebeðini kimseye güvenmeyen bir anne edasý vardý üzerinde. Bir müddet uzaktan seyreyledi onu. Ne kadar da içten ve samimi idi. Çevresindekilerden uzaklaþmýþ kendine bir dünya kurmuþtu. Neler yaþýyordu acaba kendi dünyasýnda. Onu bu rüya dünyasýndan ayýrmak istemiyordu. Ancak duygularýný paylaþmak içinde yerinde duramýyordu. Yaslandýðý tel örgüye doðru yavaþ adýmlarla ilerledi. Yanýna vardýðýmý gölgesini görünce fark etti yumurcak. Bebeðini sýkýca sardý ve gözlerine öyle bir baktý ki o bakýþlar karþýsýnda adeta erim erim eridi. Dizleri titremeye baþladý. Neredeyse yýðýlýp kalacaktý olduðu yerde. Ne diyeceðini nasýl davranacaðýný bilemeden öylece bakýþtýlar. Ýçinden hangi þartlarýn onu buraya getirdiðinin muhasebesini yaptý. Acaba öldüler mi? Yoksa þiddetli geçimsizlikten kaynaklanan bir ayrýlýðýn ateþi mi onu yakan? Belki de çocuklarýna bakamayacaðý için devletin þefkatli kollarýna mý býrakýlmýþtý?
“Akýllý durmuyor mu?” annesi diyerek bebeðin saçlarýný kendisi de okþamaya baþladý. Zoraki bir gülümseme hissetti allanmýþ yanaklarýnda. Hazan mevsiminin son demlerini yaþayan bir gonca gül gibi soluktu benzi. Hem bebeðini hem de kendisini kucaðýna alýrken bebeðinin adýnýn ne olduðunu sordu. Daha alalý 15-20 dakika olmuþtu. Sanki yýllardýr beraber yaþýyorcasýna ne kadar da içten iliþki kurmuþtu bez bebekle. Hiç düþünmeden “Dilek” dedi. Ve durdu bir süre. Hiç müdahale etmeden bir düþünceye daldý kocaman adam. Neden “Dilek” diye sorgulamaya baþladý zihnindekileri. Dilek kimin adýydý acaba? Annesinin mi, teyzesinin mi, yakýn bir akrabasýnýn mý? Ya da “Dilek” derken çok istediði bir þeyi murad ederek bir dilek mi dilemiþti? “Dilek” ismini neden koyduðunu sormak istemedi. Olur ki bir yarasýný deþerim diye çekindi. Onun yaþadýðý üzücü olaylarý belki depreþtiririm diye korktu. “Dilek çok güzel bir isimdir. Çok yakýþmýþ” dedi. Adýný koluna yazalým mý? diye devam ederken bebeði çocuktan almaya çalýþtý. Çocuk bebeði yavaþça uzattý ve kabul ettiðini baþýný sallayarak belli etti. Cebinden kalemi çýkarýp bez bebeðin koluna kocaman harflerle “DÝLEK” yazdý. Çocuk hafifçe gülümsedi. O da çocuða ayný þekilde gülümserken çocuðu da bebeðini de baðrýna bastý. Bir müddet daha konuþtular, onu yanýnda götürdüðü küçük kýzýyla tanýþtýrdý. Ama içindeki kor ateþ iyice harlanmýþ artýk kendini tutamayacak gibiydi. Gözyaþlarýný çocuða hissettirmeden nasýl ayrýlacaðýmý düþünürken annelerden birisinin “Artýk gidiyoruz” sesiyle çocuk kucaðýndan kalkarken bebeðini de sýkýca sardý kollarýna. O kollarýnýn arasýndan ayrýlýrken gözyaþlarýný saklamak için arkasýndan bile bakamadý. Yönünü çevirdi. Arkasýnda duran ve sessizce onlarý izleyen küçük kýzýyla göz göze geldi. “Baba neden aðlýyorsun? Çok sevdiysen O’nu da alalým eve götürelim. Kardeþ oluruz” dedi küçük kýzý. “Hayýr kýzým onun yeri gerçek anne ve babasýnýn yeri” Ýnþallah en kýsa zamanda onlarýn yanýnda olur, diyerek belki de son dileðinin bu olmasýný temenni etti. “Baba elimi acýtýyorsun” sesiyle kýzýna döndü ki farkýnda olmadan ellerini sýkýca kavramýþ çocuðun canýný yakmýþtý. Oradan uzaklaþýyordu ama kalbinde ve ruhunda hala “DÝLEK” sözcüðü yankýlanýyordu.