Sýnav sonuçlarý açýklandýðýnda sadece bir kazanan vardý. Öðretmeninin “kayalarý gülü” dediði öðrencisi Mehmet. Babasý sýnavý kazandýktan sonra durumu öðrendi. Biraz öðretmenine, biraz da Mehmet’e kýzdý. Baðýrdý çaðýrdý. Öfkesi çabuk geçti. “Bir deðil on sýnav kazansan da seni okula göndermeyeceðim” diyordu. Mehmet’i yine endiþeler sarmýþtý. Çünkü önünde bir sýnav daha vardý. 2.sýnav yaz tatiline denk geliyordu. O zaman öðretmeni tatilde olacaðý için her þey babasýnýn kontrolünde olacak, o da istediði gibi hareket edecek, Mehmet’in sýnava girmesini engelleyecekti. Yaz tatilinde içindeki korkuyla birlikte çalýþmayý da ihmal etmedi. Çalýþma arkadaþlarý yine koyunlarýydý. Çalýþma yeri ise serin aðaç gölgeleri ve kaya dipleri idi.
Sýnav yeri belli olmuþtu. Akyol Ýlkokulu. Öðretmeni tatilde köye gelerek sýnav tarihinde orada olmalarý için babasýný sýký sýký tembihledi. Annesine de mutlaka sýnava gönderilmesi için babasýna baský yapmasýný istedi. Babasýna adeta yalvarýyordu. Sonunda biraz da sitemkâr bir tavýrla; -Memiþ Amca! Eðer bu çocuðu sýnava getirmezsen bir daha yüzüne bakmam. Beni ve bu çocuðu üzeceðin için iki elim iki yakanda olur. Ýntizarýmýz seni iflah etmez. Ýleride piþman olursun ama piþmanlýk fayda etmeyeceði için vicdan azabý çekersin, dedi. O gün okulun kapýsýnda bekleyeceðini söyleyerek ayrýldý.
Sýnav günü babasý öfkeli bir tavýrla “haydi gidelim” dedi. Bir yandan da kendi kendine söyleniyordu. Hep öðretmenine ve annesine serzeniþlerde bulunuyordu. Hiç sesini çýkarmadan korku içinde peþine takýlarak þehrin yolunu tuttular. Babasý hep düþünüyordu. Aklýndan neler geçirdiðini bilmiyordu aslýnda. Çok geçmeden babasýnýn düþünceleri sözlerine yansýdý:
—Bana bak! Bu sýnavý kazanmayacaksýn. Ben öðretmene karþý mahcup olmamak için seni getirdim. Sen de bildiðin sorularý bile yanlýþ cevaplayacaksýn. Böylece okuma sevdandan da öðretmeninden de kurtulurum.
Mehmet sadece kafasýný salladý. Ama düþünceleri allak bullak olmuþtu. Yine iki deðirmen taþý arasýnda kalmýþ gibi sýkýlmaya baþladý. Okulun kapýsýna geldiklerinde öðretmeninin onlarý beklediðini gördü. Bedriye öðretmen onlarý görünce sevindi ve babasýna geleceklerini hiç ummadýðýný söyledi. Geldikleri için de babasýna teþekkür etti. Babasý “sað ol, sað ol” dedi ama kendi kafasýnda sorunu çözmenin verdiði bir rahatlýk vardý üzerinde. Adý okundu. Koridordan sýnav salonuna doðru yürürken hala düþüncelerle boðuþuyordu. Bir tarafta babasý, diðer tarafta hayalleri. “Sýnav baþladý çocuklar. Hepinize baþarýlar dilerim” sözüyle kendine geldi. Derin bir nefes aldý. Eüzübesmele çekti. Ayetel Kürsi’yi okuyarak sýnava baþladý. Babasý sýnav bitiminde O’nu aldý, kendisi oruçlu olduðu halde sanki ödüllendirircesine dondurma salonuna götürerek dondurma yedirdi.
Sýnavýn sonucunu merakla beklemeye baþlamýþtý. Bu arada sýnavý kazanamadýðý takdirde hayatýnýn nasýl devam edeceðinin iþareti olarak çobanlýða baþlamýþtý. Ýçindeki ümidi hiç kaybetmemiþti. Babasý ise artýk bu iþ bitti düþüncesiyle rakibini yenmiþ bir kahraman rahatlýðýndaydý.

Koyunlarý salývermiþ, bir aðacýn altýna uzanmýþtý. Yine hayallere dalmýþtý. Uzaktan ona doðru gelen birini gördü. Yerinden doðruldu, beklemeye baþladý.
Yaklaþýnca gelenin annesi olduðunu fark etti. Yanýna geldi. Üzerinde bir heyecan, bir sevinç olduðu belli oluyordu. Yanýna doðru yaklaþýnca gözlerinden yaþlar döküldüðünü gördü. Kötü bir þey oldu diye korkudan ne diyeceðini bilemedi. Annesi O’nu baðrýna bastý. Öptü, öptü, öptü. Bir yandan da aðlýyordu. Bir müddet öylece þaþkýnlýk içinde kala kaldý. Annesi biraz sakinledi.
—Oðlum! Yavrum! Sýnavý kazanmýþsýn. Öðretmenin köye geldi. O söyledi. Bu haberi sana vermek için akþamý bekleyemedim. Onun için geldim
Sevincinden ne yapacaðýný bilemedi. Bir müddet öyle kaldý. Annesi ayrýldýktan sonra avazý çýktýðý kadar baðýrýyordu. Sesi kayalara çarparak ona tekrar dönüyor, sevinç naralarý tekrar yüzüne yansýyordu. Koyunlarýn, keçilerin boynuna sarýlýyor onlarla konuþuyor, okuyacaðýný, onlardan ayrýlacaðýný söylüyordu. Ama üzülmemeleri gerektiðini, yaz aylarýnda yine beraber olacaklarýný anlatýyordu. Hayvancaðýzlar sanki O’nu anlýyorlar gibi baþlarýný sallýyor, tatlý tatlý geviþ getiriyorlardý.
Eylül ayý gelmiþ okullar açýlmýþtý. Sýnavý kazanamayan arkadaþlarý þehre giderek ortaokula kayýt yaptýrmýþ ve okula baþlamýþlardý. Mehmet’in ise hangi þehre, hangi okula gideceði henüz belli olmamýþtý. Kulaðýna kötü kötü sözler geliyordu. “Okumak kim sen kim? Okuyanlar baþladý bile. Sen hala daðlarda çobanlýk yapýyorsun” gibi.
Babasý da þaþýrmýþtý sýnavý kazandýðýna. O’na ters ters bakýyordu. “Bu kadar engellememe raðmen iþler hep yolunda gidiyor. Her iþte bir hayýr vardýr” diyerek durumu kabullenmeye baþlamýþtý. Okullar açýlalý bir ay olmuþtu. Öðretmeni yerinin belli olduðunu, Gaziantep Lisesi Devlet Parasýz Yatýlý Okul Pansiyonuna yerleþeceðini söyledi. Hemen hazýrlýklar baþladý. Bu kez Emine öðretmen ve Nurcan öðretmenle beraber þehre gittiler. Mehmet kadar onlar da sevinçliydiler. O’na okulda kullanacaðý eþyalarý hediye olarak aldýlar. Bavul, havlu, diþ macunu, diþ fýrçasý, týrnak makasý, sabun vb. þeyler.
Okul kayýt zamaný geldiðinde öðretmeni, babasý ve Mehmet bavulunu alarak evdekilerle vedalaþýp þehre vardýlar. O’nu pansiyona yerleþtirdiler. Oradakilere emanet ederek ayrýldýlar.
Önünde yepyeni bir hayat baþlýyordu. Kayalarýn gülü, bahçývaný Bedriye Öðretmen’in çabalarýyla yeni tomurcuklar açacak, çevresine güzel kokular yayacaktý. Yýllar geçecek öðretmeni ile ayný mesleði paylaþacak, ondan aldýðý bilgiyi, özveriyi, cömertliði, mücadeleyi öðrencilerine aktaracaktý. Meþale yanmaya devam edecek, nice karanlýklara ýþýk olacaktý. Bu mücadelede kaybeden olmayacaktý. Bir tarafta okuyan oðluyla iftihar eden, çocuklarýný okutmak isteyenlere örnek olan bir baba, diðer tarafta bir öðrencisinin okumasýna vesile olan, yýllar sonra karþýlaþýldýðýnda elleri öpülecek, toplum adýna bir insan kazanmýþ “Ýþte benim meyvem” diyecek, toplumun aydýnlamasýnda temel taþlarý oluþturan bir öðretmen. Öyle bir öðretmen ki; “Bakarsan bað olur, bakmazsan dað olur” atasözünü insan üzerinde uygulayan, gönlü engin, kafasý ve ruhu zengin bir insan. Bilgiyi yaþama tarzýna dönüþtürmeye çalýþan bir insan bahçývaný. Eline teslim edilen hamurun içine ilim, ahlak ve amel mayasýný katabilen, çocuklarý, gençleri ve bütün insanlarý geleceðin mutlu ve müreffeh Türkiye’si için hazýrlayabilen bir öðretmen. Dün-bugün-yarýn köprüsünün isimsiz nöbetçisi, eðitim ve öðretim ordusunun fedakâr ve cefakâr neferi.
Rahmetli babasý ölümünden kýsa bir süre önce o yýllarý hatýrlayacak “Bizdeki ne kafaymýþ, Ýyi ki okumuþsun. Vesile olanlardan Allah razý olsun” diyecek, annesi hala Bedriye Öðretmen’i anacak ve dualarýnda O’na yer verecekti.