Seksenli yýllarýn ortalarýydý. Ülkenin üzerindeki saðlý sollu karabulutlar yeni yeni daðýlmýþ, insanlar sükuta erdik, huzura yelken açtýk derken; farklý ve yeni karabulutlarýn kucaðýnda bulmuþtu kendilerini. Bu karabulut sýk sýk kendini terörün diðer bir yüzü olarak göstermeye baþlamýþtý esaslýsýndan. Lakin, gençliðe yeni adým atmak üzere olan çocuklar olarak, bunlarla hiç bir ilgimiz olmadýðý gibi dünya bize oyundan, eðlenceden ibaretti yaþýmýz gereði...Akþam yemeðini yemiþ, "küçük ev" isimli aile dizisi konu komþu hep beraber izlenmiþti. Akþamýn bize kalan bu bölümünde ev ahalisi olarak küçük çaplý hasbihalden sonra ders yapmaya köþeme çekilmiþtim.Köþe dediðimde tezekle ýsýnmaya çalýþan sobanýn arkasý idi. Kedimiz "pompon’la" ortak alanýmzdý orasý. Silip silip karaladýðým ve baþkaca yazacak sayfa lüksümün olmadýðý defteri iki dizimin üstüne koymuþ bir þeyler karalýyordum. Üniversitede okuyan ve parmakla gösterilen teyze oðlu Mehmet abi’nin hediye ettiði "Selam" dergisini bir solukta okumuþtum. Hele hele de "Okuyucu mektuplarý" köþesinde kilitlenip kalmýþtým. Oraya þiir, resim, makale, deneme gönderen benim yaþýmda ki çocuklarýn isimlerini görünce bir an için kalbimin yerinde kalkýp indiðini hissettim. Bundan sonra ki sayýda benim de ismim çýkmalýydý dergide. Yazdýðým þiirin altýnda ismim, þehrim, ilçem, okulum, sýnýfým v.s. olacaktý. Ne gurur verici bir durumdu benim için...Dergiyi kaptýðým gibi sýnýfa gidecek herkese gösterecektim. Muhtemelen ne olduðunu anlamaya çalýþan Zeynep’te merak edecek ve marifetime; takdiri içinde pýrýl pýrýl parlayan yeþil gözleriyle bakacaktý. Derin bir iki nefes çektim. Baþladým yazmaya;

"Çok deðerli Selam Dergisi Yayýncýlarý,

Ýlk defa okuma þerefine nail olduðum derginiz beni son derece mutlu etti. Derginizi, daimi aboneniz olan Mehmet Biber abim’den aldým. Gerçi derginize abone olma gibi bir lüksüm yok. Çünkü, babamýn maddi durumu buna yetersiz. Ama harçlýklarýmdan biriktirip önümüzdeki sayýyý mutlaka alacaðým. Bugün yazdýðým bir þiirimi göndermek istiyorum. Eðer yayýnlarsanýz çok ama çok mutlu olacaðým. Ýnanýn bu mektubu yazarken bile elim ayaðým birbirine dolaþýyor. Mektup size ne zaman ulaþýr bilmiyorum ama daha þimdiden heyecanlanmaya baþladým bile. Size yalvarýyorum ne olursunuz bu þiirimi yayýnlayýn.

Þiirim;

AÞIÐIM
Aþýðým yarin mestine yandým
Vira dönerim viraneler gibi,
Bilmem ki onun nesine yandým,
Zira dönerim viraneler gibi,

O bir tebessüm o bir bakýþtý,
O ruhuma sessizce akýþtý,
Daha bir gün yüzünü görmeden
Hicran derdi yakama yapýþtý.

Ýsim, Soyisim
Þehir,okul,sýnýf,numara,
Ýmza
Tarih:14.03.1986

Selamlarýmla "

Derginin Nisan sayýsýný almak için kýrtasiyeci Ali abi’nin dükkanýna sabah erkenden gittim. Dükkan daha açýlmamýþtý. Epey bir zaman bekledim. Üþümüþ ellerimi birbirine sürterken Ali abi’nin hýzlý adýmlarla geldiðini gördüm. Derginin parasýný verip son sürat yapraklarýný açmaya baþladým. "Okuyucu mektuplarý" bölümü sayfasýna gelince gözlerimi kapadým. Sonra, yavaþ yavaþ açtým. Aman Allah’ým! Þiir’im yayýnlanmýþ hem de etrafý süslenmiþ ve kendine ait bir bölüm içine çerçeveyle alýnmýþtý. Ýsmimi görünce;

-Ali abi bak! Þiirim yayýnlamýþ...Ali abi sayfaya baktý ve;
-Aferin dedi.

Heyecanýmý tarife cümleler yetmiyordu. Belki de kasabada bir ilkti bu durum. Ayaklarým birbirine dolanýyordu. Hemen anne ve babama göstermek istiyordum. Sonra, sýnýf ve Zeynep...Vakit gelmiþti. Sýnýfa girer girmez herkesi yanýma çaðýrdým. O sayfayý açtým ve gururla herkese gösterdim. Tebrikler, tebrikler...ancak sabýrsýzlýkla beklediðim iki kiþi yanýma gelmiyordu. Biri Zeynep diðeri Aydýn’dý. Aydýn’ý anlýyordum. Çok kýskanç bir çocuktu, ayný zamanda öz dayý’mýn oðluydu. Ama, Zeynep neden gecikmiþti? Bütün hevesim kursaðýmda kalmýþtý. Durumu çaktýrmadan þiiri sesli bir þekilde okumaya baþladým.

’O bir tebessüm o bir bakýþtý...’ derginin bir anda elimden çekildiðini hissettim. Gizlice arkamdan gelip dergiyi alan Aydýn, olanca hýzýyla dergiyi yýrtmaya baþladý. Neye uðradýðýmý þaþýrmýþtým.Diz üstü çöktüm ve gözlerimde ki yaþlarý gizlemeye çalýþýrken baðýrdým;

"Nedennnnn???"