Hep yalnýz bir çocuktum. Ailenin ilk ve tek çocuðu olmak bu anlama geliyordu demek ki. Tek arkadaþým bizimle yaþayan cefakâr babaannemdi. Onunla oyun oynamak, hele ki o yaþta biriyle, tek ve en büyük eðlencemdi. Asla sokaða çýkýp diðer çocuklarla oynamak gibi bir lüksüm hiç olmadý: Tek baþýna dýþarý çýkmak, deðil aklýma getirmek, asla ve asla uygulama imkâným olmayan, kesin verilmiþ bir emir ve yasaktý. Okula bile annem getirip götürürdü, ta ki orta ikiye kadar. Dýþarýda oyun oynayan çocuklara imrenerek bakardým hep. Bu eksikliðimi evde yaramazlýk yaparak giderirdim ben de. Kâh arka balkondan kâh ön pencereden az oyuncak ve yastýk atmamýþýmdýr dýþarý.

Genellikle tek oyun arkadaþým olan babaannemi uçak yolculuðu oyununa dâhil eder,  ellerini kemer niyetine kullandýðým iple baðlar ve ardýndan da uçuþa geçerdik. Hostes ve pilot rolünü oynamak da haliyle bana düþerdi ve nedense her seferinde bu yolculuðumuz kadýncaðýzýn feryatlarý ve annemin uçuþa müdahalesiyle sona ererdi.

Ara sýra da halýnýn üzerinde piknik yapardýk: Ben ve tabii ki babaannem. Her seferinde pembe battaniyemi örtü misali halýya serer ve çimenlerin üzerinde oturduðumu hayal ederek oyuna dalardým. Oyuncaklarým ve bebeklerim benim için vazgeçilmezdi her çocuk gibi, ta ki okumayý öðrenene kadar: Ýþte o zaman en iyi dostlarýma kavuþmuþtum. Okula gitmek benim için harika bir duyguydu, en azýndan orada yalnýz deðildim. Gerek okuldaki arkadaþlarým, gerekse evde kitaplarla olan dostluðum beni öyle mutlu ederdi ki.

Bu kýsýtlý hayatým, yaþantýma yeni birinin katýlýmýyla bir anda renklendi. Ailemize yeni katýlan dünya tatlýsý o küçücük bebek bana öyle iyi gelmiþti ki. Abla olduðumda önceleri bayaðý yadýrgamýþtým o küçük adamý, ama yýllardýr içimde biriktirdiðim sevgiyi ona vermek inanýlmaz bir doyum ve mutluluk yaratmýþtý ruhumda. Artýk sorumluluklarým artmýþtý ve ne mutlu ki bana, hayatýma yeni bir oyun arkadaþý katýlmýþtý; þüphesiz ki buna en çok sevinen yýllarca uçuþ eziyeti çeken ‘’o uçak yolcusu’’ olmuþtu.

Derken ilkokul eðitimimin sonuna geldim. Anadolu Lisesi sýnavlarýna hazýrlýk bir yandan, mükemmeliyetçi babamýn diretmesiyle aldýðým piyano eðitimim bir yandan, ben de o uzun ve bitmek bilmeyen yarýþta yerimi almýþtým. Küçücük bedenim ve hayallerimle mutlu bir çocuktum aslýnda. Ýnsan sevgim o denli yoðundu ki sevdiklerimle beraber olduðumda gözüm hiçbir þey görmüyordu. Ayný duyguyu hala yaþarým, ne demiþler insan yedisinde neyse yetmiþinde de odur.

Nihayet Anadolu Lisesi sýnavýný kazanýp, zorlu ve uzun bir sürece adým attým. Öðrencileri için büyük hedefleri olan sýký ve aþýrý disiplinli bir okuldu, ama diðer yandan da hayatýmýn en güzel yedi yýlýný geçirdiðim unutulmaz bir mekândý benim için.

Çocukluðum ve o günlere dair acý tatlý anýlarým çok gerilerde kaldý ama içimdeki çocuðu da asla kaybetmedim. Bugün bile hala muhafaza etmekteyim içimde. Hayatým boyunca bana yaþama sevinci veren o çocuðu hep sevdim. Biliyorum ki ben yaþadýkça bu çocuk asla büyümeyecek…