Bir şehir, gönlünün başkenti...
Sürgünlerinin süreği...
Melal boşluğu...
Bir kahır...
Nefesin kesildi sanırsın
Hangi kafadayım ben deyip,
ayağa kalkmaya çalışırsın.
Aynı kalmaz hiç bir şey..
Tüketirsin eskileri yenide
Sana da kalmaz dersin yalnızlığa
Sana da kalmaz...
Acır yüreğin...
Derdin ne dersin hayata
Sırdaş olup sessizliğe...
Öldürürsün hercai menekşeleri
Şöhretini kendinden önce yazılmış şiire kaptıran kelime gibi
Her satırda bir kalbi öldürürsün
Her hecede nefeslendirirsin hasreti
Demlenmiş suskunlukların yeniden beklemeyi göze alır
ve...
Sakladığın sözleri örtersin kalbinin üzerine
Meçhul, nazlı, yakın ve sırdaş sen i korsun ayaklarının dibine.
İlk önce yalnızlığa razı olcak,
içindeki sen in gözlerini kapatırsın allah rahmet etsin diyerek
Kendi gözlerine bakacak yalınlığı kaybedersin
Sana da kalmaz dersin hayata
Sana da kalmaz...
Sevdaları anlık, günlük avuntuların avucunda kurutup
Lal çığlıklarını yutup
Sonsuzluğa sözlü olduğunu unutursun
Bana da kalmadı dersin...
Ona da kalmadı derler ardından
Kalbin ezelden gönderilmiş bir zarftı
Hakikate ulaşması umudunu şerh ederek
Üç nokta boyu derinleşir, kıvranır kum saati
Siyaha inat bembeyaz sarıp sarmalayıp gömerler,
Yola çıkmaya tutkulu düşlerini sen diyerek.
Kime kaldı öyleyse
Kime kalır...
Kime...
Bütün sürgünler, sürgün vermiş bu sürgünün bir süreği...
(
Kime Kalır... başlıklı yazı
A&ACR tarafından
10.06.2013 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.
