Evet, farklýyým: Herkes gibi gözüksem de…

Demek ki farklý ve özel olmak ‘’yalnýz’’ olmakla eþ deðermiþ.

Herkes kendine göre özeldir: Görüntüsüyle, yaþam tarzýyla, hayata bakýþ açýsýyla ve genelde de bir gruba ya da gruplara dâhildir.

Benim dâhil olduðum grup ‘’Yalnýzlar Kulübü.’’ Ve ben bununla gurur duyuyorum. Zira baþkalarýna benzemek ya da onlar tarafýndan onaylanmak adýna asla ve asla deðerlerimden taviz vermedim, vermem de…

Günümüz itibariyle, insanlar kendilerini konumlandýrýp, sosyalleþme adý altýnda belirli kitlelerle özdeþleþtiriyorlar kendilerini. Bunun haricinde hemen herkesin sahip olduðu kalýp yargýlar var.

Eðitimle bire bir ilgisi olduðunu sanýrdým. Asla yokmuþ. Bu, tamamen insan olmakla ilintili.

Ýnsaný, insan olduðu için sevmek dürtüsü bahsettiðim; her hangi bir beklentiye sahip olmadan, cinsiyet ayýrýmý yapmadan, ön yargýsýz, yalýn ve sonsuz sevgi.

Yetiþtiriliþ tarzý, karakteristik özellikler ve kiþinin beklentileri. Psiko-sosyal bir anlatým sergilemeyeceðim. Açýk, net ve kýsaca; ‘’sadece insan olabilmek.’’ Bu kadar basit.

Ýnsanlara hiçbir zaman deðer biçmedim. Ama ne yazý ki bana hep biçildi. Genel bir yargý var toplumda, aslýnda o kadar çok yargý var ki dile gelmeyen…

Büyük bir samimiyetle söylemek istiyorum ki; ben farklýyým ve bu yüzden de yanlýþ anlaþýlmaya mahkûmum.

Doðal bir insan olmam, samimiyetim ve içimdeki ‘’kahrolasý sevgi’’ baþýma hep iþ açtý. Ne yazýk ki, bunu yansýtmak yadýrganmakla eþ deðer. Bu yüzden hep kaybettim. Özellikle iþ hayatýmda ve akabinde gündelik yaþantýmda.

Gardýmý alýnca da ‘’kibirli ve soðuk imajý’’ yapýþtýrýlýyor anýnda.

Yetiþtiriliþ tarzýmýz karakterlerimizin biçimlenmesinde çok önemli bir faktör. Zira içimizdeki saklý hazinenin anahtarý her daim bizde.

Konuyu toparlamam gerekirse; baskýcý, otoriter ve kuralcý bir anlayýþla yetiþtirildim. Ailenin ilk ve tek kýz evladý olunca durum daha da komplike bir hal alýyor. Hele ki, babalýðý geç tadan bir babanýz varsa…

Okulun çýkýþ saati 16.00 iken, 16.30’ da eve gelme hakkýna asla ve asla sahip olamadým. 16.20 dedin mi, evdesin; aksi takdirde okulun müdürüne kadar uzardý olay. Ýnsan sarrafý, otoriter bir baba size asla bir seçim hakký tanýmazdý.

Karma bir okuldu okuduðum ama hiçbir zaman arkadaþlýk boyutunun aþýlmasýna izin yoktu. Bu yüzden; çaðdaþ, modern, eðitimli bir insan olmam ne yazýk ki muhafazakar ve tutucu yapýmý bozamadý. Demek ki içimde de yokmuþ.

Sahip çýktýðým, savunduðum ilkeler bana babamdan mirastýr. Ama bu, benim insanlara bakýþ açýmý asla deðiþtirmedi, deðiþtiremez de.

Deðerler, korunmak içindir; ilkeler yaþantýmýzda önemli role sahiptir.

Gözlemlediðim; çivisi çýkmýþ yaþam tarzlarý olsun, gündelik iliþkiler, mevki, makam ya da para uðruna verilen tavizler; bana onlarý aþaðýlama hakkýný asla vermez ama tasvip ettiðim de söylenemez.

Gelelim, yaþam tarzlarýna insanlarýn: Ýdeolojiler, kýlýk kýyafet, siyasi görüþ, ahlak, inanç hiçbir zaman etken olmadý arkadaþlýklarýmda olsun dostluklarýmda olsun.

Evet, farklýyým; oldukça çaðdaþ, örf ve geleneklerine baðlý, hiçbir zaman aþýrýya kaçmayan, sözü özü bir insaným. Sýrf bu yüzden dalgalý bir iþ hayatým oldu. Ýþim ne olursa olsun; en iyi þekilde icra etmek hep asli vazifem oldu. Kimseyle rekabet etmedim desem yalan olur. Ama en büyük ve güçlü rakibim hep kendim oldum.

Farklý denizlerde yüzdüm: Ýþletme, pedagoji, psikoloji ve yabancý dil. Hýrslý olabilirim ama müsaade edin de artýk bir yerlerde dikiþ tutturayým.

Ne yazýk ki rol yeteneðim olmadýðýndan, bir de torpil kelimesinin anlamýný bilmediðim için, ah evet bir de yalan söylemeyi beceremediðimden sevilmediðim o kadar çok mecra oldu ki. Varsýn olsun: Ben kendime olan saygýmý kaybetmedim ya.

Baþaramadýklarýmý baþarsaydým eminim ki akademisyen olarak ya da özel sektörde en üst noktadaydým. Ama dedim ya; benim doðrularým, ilkelerim var taviz vermediðim. Bu demek ki deðil, baþaranlar farklý. Ne yazýk ki þans denen faktör de hep aleyhime çalýþtý.

Bir de bazý hem cinslerimi anlamakta zorluk çekiyorum. Öyle taktikler uyguluyorlar ki çözemediðim… Bunlarý tartýþmak aþar beni, neyse… Tabii ki herkesin ahlak anlayýþý kendine göre doðru. Tabii ki sözüm meclisten dýþarý. Niceleri var ki, saygýnlýðýndan taviz vermeden nerelere gelmiþ.

Haksýz rekabet, bazý haksýz kazanýmlar, biçilen deðerler ve yine öngörüler. Hep dokuz köyden kovulmuþumdur, sorguladýklarýmdan dolayý. Benimsenen imtiyazlar, kabul görmüþ haksýz kazanýmlar: Nedense her yerde, her sektörde ve hemen hemen her sosyal grupta ayný.

Ýliþkiler niye raydan çýkar onu da anlamýþ deðilim. Gerçekler, baþarýlar niye görmezden gelinir, asla çözemedim. Kim, neye göre bir yargýya varýr ki. Baþkalarýnýn gözünde kabul görmek için mi?

Tüm doðru bildiklerim þahsýma ait, yoksa ne kimseyi yargýlýyorum ne de eleþtiriyorum. Ama ters giden þeylerin varlýðý da yadsýnamaz. Bir diðer konu da beni üzen; ’’kibir’’. Kimi vardýr içten, mütevazý ve çoðu vardýr:’’Burnundan kýl aldýrmaz.’’ Nereye kadar! Ne güzel söylemiþ Hz. Mevlana:

Toprak ol da yeþer:

Bin bahar olsa ne kabil feyz-i seng

Toprak ol ta güller olsun reng reng.

Bunu psikolojide kabul gören bir ilkeyle de baðdaþtýrabiliriz:’’En büyük tepki tepkisizliktir.’’

Öðretmen olarak çalýþtýðým yýllarda öðrencilerimi her daim derse katýlýmda bulunmalarý için teþvik ederdim. Býrak, çocuk bildiði cevabý versin: Doðru ya da yanlýþ. Ama gösterdiði bu davranýþ, iletiþimin çýkýþ noktasý deðil mi?

Hele sað gösterip sol vuranlar yok mu? Gel de inan onlara. Býrak bulsun yolunu su. Bu kadar mý zor; art niyet olmadan, dostane iliþkiler kurmak. Ýnsanlarý rencide etmek, onlarý kullanmak, zaaflarýyla alay etmek, alaycý tutumlar ya da sahiplenme güdüsü…

Evet, farklýyým ve bununla da gurur duyuyorum, her ne kadar ara sýra acý verse de. En azýndan ilkelerimden, doðrularýmdan taviz vermeden, kimselere zarar vermeden yaþayýp gidiyorum. En azýndan vicdaným rahat.

Kim bilir: Gün gelir, ben de duygularýmý öldürüp, taþ kalpli, duyarsýz biri olabilirim; herhalde dünyaya ikinci kez geliþimde…

Herkese katýksýz sevgiler. Ve tabii ki Hayýrlý Ramazanlar dilerim akabinde, yeri gelmiþken…