Kabullenmek istemediðimiz ne varsa, gerçek aslýnda: ‘’Eski çamlar bardak oldu.’’ Ýþte, hayatýn özeti. Ana fikir, tema, içerik; ne derseniz deyin, gerçeðin ta kendisi bu dört kelimede gizli.

Kavramlar yerli yerinde ama uygulamada ters giden bir þeyler var.

Duygular biçim deðiþtirmiþ bir halde anlamýný yitirmiþ artýk. Daha doðrusu, bu çýlgýn tüketim çaðýnda; kendimizi de, deðerlerimizi de tüketmiþ bir haldeyiz. Ýþte suskunluðumuz bu yüzden çoðumuzun. Belki de güvensizliðimiz, hayal kýrýklýklarýmýz ve þaþkýnlýðýmýz da sýrf bu yüzden.

Sevgi, saygýnlýk, yitip giden onur, haysiyet, þeref ve diðer önem arz eden duygular artýk, ne yazýk ki talep görmüyor. Görenler ise, Maslow’ un ihtiyaçlar hiyerarþisinde altta bulunan temel, basit içgüdüler. Ve de görünürde belli kýlýflar içinde arz ediliyor. Tercihler farklý olsa da, o yönde. Her þey çok bariz.

Eksik olan o kadar çok þey var ki gözlemlediðimiz ve daha neler farkýna sonradan varabildiðimiz.

Þahsiyetler, makamlar, unvanlar ve günümüz insanýnýn raðbet ettiði ne varsa… Farklý farklý sunuluyor her þey. Ama sunanlarýn içi ve dýþý o kadar farklý ki, inanasý gelmiyor insanýn çoðu zaman.

Her halükarda ayný sonuca varmak mümkün. Farklý kriterler yüzünden gruplaþmalar hayli yaygýn vaziyette. Deðerler artýk kutuplaþmýþ; kimin ne yaptýðý belli olmaz bir halde, insanlýk almýþ baþýný gidiyor; bireylerin ve zihniyetlerin önderliðinde.

Baþrolde egolar, maddi beklentiler ve bazý fiziksel ihtiyaçlar. Peki ya, ruh saðlýðýmýzý, manevi deðerlerimizi korumak adýna çýrpýndýðýmýz nice olgu nerede. Gelgitler yaþanýyor bu yüzden. Kalýp yargýlar sayesinde insanlar arasýndaki uçurum git gide açýlmakta. Artýk kimin eli kimin cebinde, çözmek zor.

Gereksinimler, beklentiler sonsuz. Doyumsuz egolar at baþý önde.

Kutsal diye tabir ettiðimiz nice mefhum öyle müphem bir hal almýþ ki… Keþke tam tersi olsaydý tüm bu yaþananlar. Tek hâkim, tek lider: Paranýn satýn alma gücü. Bu sebeple de gözden çýkardýðýmýz çok þey var. Farklý görüntülere tekabül eden iç dünyalar, anlamsýz tavýrlar ve olumsuz ne varsa sürüp gitmekte.

Masumiyet öylesine yitirilmiþ ki; tertemiz duygular azýnlýkta. Öyle ki; masum kalmayý baþaranlar ‘’saf’’ tanýmý ile tabir ediliyor.

Kitle iletiþim araçlarý sað olsun: Küçücük çocuklar bile nasibini almakta bu kirlilik içinde. Öyle ki; büyük bir adam ya da kadýn edasýyla bilgiç bilgiç konuþmalarý normal karþýlanmakta. Asla onlarýn suçu deðil bu: Tam tersine, maðdur olanlar ta kendileri bu çocuklarýn.

Evet, teknolojinin nimetleri uçsuz bucaksýz ama býrakýn biz yetiþkinleri, içimizde nadiren sakladýðýmýz çocuk bir yana; ufacýk bedenler ve zihniyetleri bile istila edilmiþ vaziyette.

Nereye gittiðimizi býrakýn, nereden geldiðimizi unutmuþuz çoktan. Konu uzar da uzar.

Kavram kargaþasý bu denli yoðun iken; kendimizi, kimliðimizi çoktan kaybetmiþken, durup düþünmeli ve mümkün mertebe silkelenmeliyiz bir an evvel. Özellikle; eðitim açýðýmýz, pratikte kabullendiðimiz ‘’deðer’’ adý altýndaki tutarsýzlýklarýmýz bizi her geçen gün daha da geriye götürmekte, biz ilerlediðimizi, geliþtiðimizi düþünürken…

Teknoloji ve bilim almýþ baþýný gidiyor ama toparlamakla mükellef olduðumuz çok þey var. Aþýrý uçlara kaçmadan, sahip çýkmalýyýz kaybettiðimiz deðerlere. Hem de en kýsa zamanda ve iþ iþten geçmeden.

Ýçimizdeki potansiyel enerji kinetik hale gelmek için bekliyor bizim harekete geçmemizi.

Ýnfilak etmeden geleceði þekillendirmek ve kendimize sahip çýkmak zorundayýz. Vakit daralmakta: Çünkü çocuklarýmýz bizim hatalarýmýzýn bedelini ödemek için gelmedi bu hayata. Çocuðumuz ister olsun, ister olmasýn; artýk insanlýk global anlamda kocaman bir aile olduðu için, onlar hepimizin çocuklarý. Bilinçli olarak attýðýmýz her adým, geleceðimizin tek garantisi ve mirasçýmýz olan bu masum yavrular, bizim bayraðýmýzý taþýyacak.

Gelecek artýk duyarlý zihniyetlerin elinde ve onlarýn iþlevsel tutumlarýyla þekillenecek. Bir an evvel, harekete geçmeli ve bu gidiþata dur demeliyiz. Ýnsan olmanýn, olabilmenin anlamýný özümsemek bizim asli görevimiz…