Bu kadar mý kýrýlgan olur bir insan. Kim bilir belki de o naif duygularýn altýnda neler saklýdýr.

Yaþanmýþlýklar ve yaþanacak olan ne varsa, hükmedemezsin ki hayata. Sadece beklersin hatta ötesinde umut edersin.

Hassasiyetin bir kazanýmý aslýnda bu kýrýlganlýk yoksa sebep ne saflýk ne de baþka bir þey. Kim bilir belki de bir staj dönemi yaþanmamýþlýklarýn neticesinde hasýl olan. Ve sayýsýz hatýra geçmiþinden gelip, seni terk etmeyen. Tabii ki piþmanlýklarý da katmak lazým, ister kabul et istersen etme. Belki olmamalýydý ama ne gelir ki elden: Elde mi önüne geçmek kaderin, deðiþtiremeyeceðini bile bile nice çýrpýnýþlar saklýdýr oysa benliðinde. Onlarca hatta yüzlerce þey, gerekli ya da gereksiz ama tayin edemediðin ne varsa hüküm sürmekte…

Ýstediðin kadar yaþ al; içindeki çocuðu asla öldüremezsin bin yaþýnda olsan dahi.

Hayal kýrýklýklarý, serzeniþler ve sayýsýz üzüntü… Bir yandan büyüsen de, korunaklý kabuðuna iyice çekiyorsun kendini. Bir nevi görünmez bir kalkanýn ardýna gizleniyorsun. Týpký masallarda anlatýlan o deve kuþu gibi gömüyorsun baþýný kumun en dibine. Ne görünmezsin ne de kör. Engel olamýyorsun yaþadýklarýna. Hala canýný acýtýyor hüsranlar, hala yanýyorsun sobadaki korun sýcaklýðýnda. Büyüyorsun belki de bir sanrý bu sadece. Ne büyük hata. Sevdiklerinin eteðine yapýþýp, onlarýn egemenliðinde çekiyorsun kendini hayattan ama nereye kadar söyle nereye kadar gizlenebilirsin…

Efsunlu bir ikilemde gidip geliyorsun düþüncelerin hegemonyasýnda. Tek duyumsadýðýn sadece çaresizlik adý altýndaki o sefil duygu.

Bir de bakýyorsun baþka duygular giriyor devreye. Hükmeden, aklýný baþýndan alan o aptal duygunun esaretiyle sen sen olmaktan çýkýyorsun. Ýsimlendirmekten bile kaçýndýðýn bu büyü esir alýyor seni. Hele ki, karþýndaki insanlýktan nasibini almamýþ, egosantrik duygularla çevriliyse, vay haline… Tek taraflý yaþanan bu yýkým ile enkaza dönüyor hayatýn.

Ya zekâ denen o sorumluluk. Çoðu yerde çarpýþýyor zekân ve naif duygularýn. Birbirlerine hükmetmeye çalýþýrken, olan yine sana oluyor.

Hayat akýp giderken, kendine sevdalý zavallýlar da az yýpratmýyor seni hani.

Dönüp dolaþýp, vakýf oluyorsun Hz. Mevlana’nýn o ünlü deyiþine:

‘’Nice insanlar gördüm, üzerinde elbisesi yok. Nice elbiseler gördüm, içinde insan yok.’’

Ve sonuç…

Yeni hayal kýrýklýklarý, piþmanlýklar ve ince bir sýzý yüreðini sýzlatan…

Dur daha ne ki bunlar. Yaþaya yaþaya, daha neler göreceksin. Her þey biz insanlar için. Yeri geldi mi barýþýk olacaksýn tüm duygularla; olumlu ya da olumsuz ne varsa sen hükmedeceksin, hiçbirinin ya da hiç kimsenin hükmüne girmeden.

Ýnsan olabilmenin püf noktasý iþte bu: Savaþmak, yenilgiyi bile kabullenmek her ne kadar zor olsa da ve direnmek her halükarda…