El yordamýyla ilerlemek öylesine zor ki ancak yaþayýnca anlýyor insan.

Düþe kalka ilerlemek ve tutunacak bir þeyler aramak: Ya bir el ya bir hedef ya da gerçekleþmesi beklenen her ne ise ve tüm bu uðraþ hayatta kalmak adýna.

Hele ki sorgulayýcý ve muhalif bir bakýþ açýsý ile bakmaktaysanýz etrafýnýza.

Sorgulamak belki de afakî bir uðraþ ve oldukça da yorucu ama tek düze bir bakýþ açýsýný ve genel kabul görmüþ prensipleri irdeleme þansý veriyor. Belki bir þans deðil de bir seçim þahsýnýza ait her ne kadar farkýndalýk düzeyini yitirmiþ ve belirli þeylere odaklanmýþ iseniz.

Kimin neye odaklandýðý kendisine kalmýþ: Kimin neyi kabullendiði ya da tercihini hangi yönde kullandýðý gibi.

Belki de bir uçurumun eþiðinden dönmek. Ve son anda tek bir hamle ile geri çekmek kendini; ani bir refleks ile ya da bir içgüdü neticesi. Kim bilir belki de farkýndalýk düzeyini yitirmiþken. Hatta daha da kötüsü, kýl payý düþmekten tam kurtulmuþken, tanýmlanamayan bir gücün sizi o dipsiz boþluða itmesi.

Tüm bunlar hayatýn acý gerçekleri yoksa ne hayal ne de bariz bir tespit yaþanmýþlýklar neticesi. Dümdüz deðil ki üzerinde yürüdüðümüz yol. Kim bilir ne bilinmezlikler mevcut fark etmediðimiz.

Kim bilir bilmediðimiz ne hayatlar yaþanmakta bir adým ötemizde.

Doðduðumuz an itibariyle baþlayan yolculuðumuzda asla bir þansýmýz yok bize sunulanlarý reddetmek gibi. Ne kendimizi ne ailemizi ne de kaderimizi inkâr etme hakkýna asla vakýf deðiliz.

Yaþanan talihsizlikler, payýmýza düþenler.

Güven içinde yaþayýp giderken, belirsiz bir nedenle çýkan bir yangýnda alevler içersinde kalýp korkuyu ve dehþeti yaþamak mesela ve en kötüsü de asla bir çýkýþýn olmamasý…

Bunu ister somut bir örnek olarak kabullenin isterse mecazi bir ön görü olarak.

Zira hiçbir þeyin garantisi yok bu düzenekte. Yok yere baþýmýza gelen bir kaza neticesinde saðlýðýmýzý yitirmek bile söz konusu. Belirli bir düzene ve imkânlara sahipken maddi yetersizlikler sebebiyle dibi bulmamýz bile olasý.

Örnekler çoðaltýlabilir. Karþýlaþtýðýmýz insanlar ya da beklenmedik olaylar neticesi hayatýmýz alabora olabilir. Çýkan kuvvetli bir kasýrga bizi alýp çok farklý diyarlara sürükleyebilir.

Yaþanmýþlýklar ve yaþama olasýlýðý bulunan nicesi… Tecrübelerin öðretildiði ne bir kurum var ne de bir okul. Sýnamalýyýz kendimizi ve çevremizi, elemeliyiz yanlýþ þýklarý yanlýþ olduðunu bilmeden ve öncelikle engelleri ölçüp biçmeliyiz ve kabul etmeliyiz neyin engel olduðunu. Ve hatta kabul etmeliyiz asýl engelin zihinlerde yer iþgal ettiðini; hem bizim hem de haricimizdekilerin…

Yol ayrýmlarý, edindiðimiz dostluklar bile öylesine hezeyana uðratabilmekte ki hayatýmýzý. Belki verdiðimiz ani bir karar hatta ani bir tepki, sarf ettiðimiz tek bir sözcük bile ne çok þeye mal olabilmekte. Bu açýdan ince eleyip sýk dokumalýyýz gerek davranýþlarýmýzý gerek beklentilerimizi gerekse irdelemek zorunda kaldýðýmýz gidiþatý.

Hazýrlýklý olmalýyýz beklenmedik yýkýmlara hangi ölçekte olacaðýný bilme þansýmýzýn olmadýðý.

Seçimlerimiz ve biz…

Hatalarýmýz ders almamýz gereken…

Ýnsanlar tanýdýðýmýz ve tanýmadýðýmýz…

Kýsaca koruyup kollamayý öðrenmeliyiz kendimizi her olasýlýða karþý her ne kadar zor ve imkân dâhilinde gözükmese de.

Sýk sýk þikâyet eder durur öðrenci kesimi okulda ve eðitim sürecinde yaþadýðý zorluklara iliþkin. Oysa bilemezler, asýl mücadele okul bitince baþlayacak. Zira gerçek hayat ve gerçek dünya hazýrlýksýz yakalayacaktýr onlarý. Tabi olunacak esas sýnavda mesul olduðumuz konular o kadar detaylý ve iþin içinden çýkýlmaz ki: Tutacaðýmýz yoldan tutun kazanýmlarýmýzýn ve kayýplarýmýzýn ne olacaðýna kadar.

Duygular, mantýk, menfaat iliþkileri, belirsizlikler, empati eksikliði, yýlgýnlýk ve bitmek bilmez nicesi. Kýsaca çorap söküðü gibi ardý arkasý kesilmeyen sayýsýz gel-git. Kocaman bir okyanus ve tek korunaðýmýz olan o küçücük sandal. Bir de kürekleri kaybedip, su almaya baþladý mý boðulmak kaçýnýlmaz. Ama her ne hikmetse size el veren mucizevî bir güç kaynaðýný dahi bilmediðiniz…

Herkesin hikâyesi kendine özel ve herkes kendi hikâyesinin kahramaný. Ne bir roman ne de bir film okuduðumuz ya da oynadýðýmýz. Sadece isimler farklý, þahýslar benzememekte birine týpký hikâyenin özel ve biricik olmasý gibi. Yazgýlar farklý birbirinden.

Pes etmek ise seçenek dâhilinde bile deðil her ne kadar o noktaya ara sýra gelsek de. Her ne kadar dizginleri elimizde sansak da asýl bize hükmeden hayatýn ta kendisi.

Uzun bir ömür yoksa bizim algýlamamýzda mý sorun?

Ya da çok mu kýsa biz onu bitmeyecek gibi kabullenmiþken.

Ama çok tatlý bir duygu yaþadýðýný hissetmek aðzýmýz yansa da hem de sayýsýz kere.

Kapalý bir kutu içinde bize Yaradan tarafýndan bahþedilen.

Onca hüzne, acýya, ihanete raðmen üstelik.

Acýsýyla tatlýsýyla, derdiyle tasasýyla, aþkýyla vefasýyla yeri geldi mi cefasýyla…

Sana hükmetse de sadece yaþa sen ona hükmedercesine.

Güzeldir yaþamak her þeye raðmen.