Dile gelesi ne çok þey duygu ve mefhum saklý satýrlarda. Ne kýsýr bir döngü ne de yalýtýlmýþ bir ömür. Anlýk bir izdüþümü kelimeler arasýnda can çekiþen. Biraz hüzün biraz sýzý ama kalem düþtü mü masaya zaten görevi ifa edilmiþtir.

Son durak mý dediniz. Durun, daha yeni bindim. Henüz aktarma bile yapmadým. Severim yolculuklarý; ister bir baþýna isterse kalabalýk olsun kompartýman. Yeter ki herkes yerini bilsin…

Makinist, hadi hýzlan artýk. Daha gidecek çok yol var. Nasýl da vakit kaybettim, diye nasýl da hayýflanýrdým. Ya, þimdi…

Ýyi ki ara istasyonlarda duraklamýþým yoksa onca insaný nasýl tanýr ve nasýl bu denli severdim kendimi.

Kýsa mesafelerle yol aldým sayýsýz lokasyonda ve yerlisi o muhitlerin. Biraz ekonomi biraz eðitim derken daldan dala kondum. Sonuç itibariyle benim de bir katkým olmalý düzeneðe.

Yüzlerce insan, sayýsýz meslek erbabý ve hýrs yüklü egolar. Kendini Everest Daðýnýn zirvesinde bellemiþ onca hayalperest. Aslýnda hayalperest olan benim ve düþleri çalýnan da. Ama illa ki bulurum kendime yeni dünyalar, yeni mefhumlar. O denli mutluyum ki dünyalar arasý yolculuktan. Bu dünyanýn insaný deðilim de diðer yandan, zira evrensel bir yapým var. Bu da hayata âþýk olmakla eþ deðer ve sevgiye. Evet, sevgi… Vazgeçilmezim. Sevmeye deðmeyen onca insana raðmen içimdeki yozlaþmamýþ ve geri dönümü bir þekilde bana yansýyan yoðun bir sevgi kaynaðý var ve iç içe geçmiþ onca müspet duygu. Sevgi sevgiyi doðururken alýn size ikincil kaynaklar…

Memnuniyet, hoþnutluk, bazen aþk, neþe ve yeri geldi mi de hüzün. Ýsmimle müsemma bir duygu gülmek ama bir o kadar severim hüznü. Zira getirisi mutluluk oldu daima ve iþte daha da kýymete biniyor. Sakýn yadýrgamayýn. Mademki yeni doðan gün her birimizde yeni bir baþlangýç anlamýna geliyor, hüzün ertesi basan coþku daha bir þevkle baðlamakta hayata.

Bu yüzden kimselerin sevmediði kadar düþkünümdür hüzne. Hadi itiraf edin ve atýn sahte maskeleri.

O kadar çok duyum alýyorum ki… Ve bitmek bilmez gözlemlerim. Sadece atýn gözlüklerinizi ve gözlerinizi ovuþturup seyreyleyin etrafýnýzý. Hatta dönün ve bakýn aynaya ve içsel bir analiz yapýn. Herkes bu kadar mutlu ise nedir bu baþýboþ düzen ve neden sayýsýz dram yaþanmakta hanelerde? O zaman neden bu denli yoðun bir kalabalýk hüküm sürüyor hastane kapýlarýnda. Kayýplarýmýz hiç mi yok? Demek ki herkes mutlu mesut yaþayýp gitmekte. Öyle ya býrakýn geçim derdini demek ki ekonomik kriz de uðramýyor kapýya.

Ben kendimi hep Polynna olarak addetmiþken görmekteyim ki; yeri geldi mi düþen bir damla gözyaþý oldukça hoþnutluk yaratmakta yüreklerde. Pardon, yürek mi dedim? Sanýrým hatta eminim ki; yanlýþ bir ifade kullandým. Artýk ne derseniz deyin; ister yürek ister taþ. Taþýn bile bir iþlevi var iken taþlaþmýþ bir yürek ne iþe yarar onu da çözemedim gitti.

Muhtemel de diðer yandan; kifayetsizliklerin daha doðrusu insan denen varlýðýn deðiþken duygularla örülü olmasý. Elbet, vardýr bir nedeni, vardýr bir hikmeti.

Derviþ ruhlu bir maneviyat da girdi mi iþin içine hayata yüklediðim anlam doruklara ulaþmakta.

Ne hikmetse, dünyevi iþlere dalýp kendini kaybetmenin getirdiði duyarsýzlýk yeri geldi mi yapýþýp kalýyor insanýn üzerine. Sonuç itibariyle hükmünü ve iþlevini yitirmiþ onca duygu ve insan. Egosantrik bir yapý eninde sonunda nasýl da zarar veriyor hem benliðe hem de etrafa. Sonuç itibariyle; düzen oldukça kaydý merkezinden hatta ve hatta doða da dünya da isyanlarda. Tabiat bile delirmiþken biz insanlarýn frekanslarýnýn ayarýnýn bozulmasý çok olasý. Bu da demek deðil ki haktýr yýpratmak yýpranmamak adýna. Oysa biraz duyarlýlýk katsak mayamýza nasýl da maya tutacak vicdanlarýmýz.

Yoksa bir vicdanýmýz da mý kalmadý miras yaþanmýþlýklardan. Onca yaþanmazlýk ve hýr gür derken nasýl da dibi tuttu sevdalarýn, aþklarýn. Tadý da oldukça kavruk, buruk bir tat býrakmakta damakta týpký demsiz çay gibi.

Pek çok kavram kývamýný yitirmiþ. Çözülmezliðin kýskacýndaki düðüm misali ve arapsaçý olmuþ. Döngüye devam diðer yandan her ne kadar yitip gitme ihtimali olsa da.