Münferit beyanlarý rahmet bilen bir tesellide saklý varlýksýzlýðýmýn sancýsýnda, var olma telaþýna hürmeten, kayýp bir coðrafyaymýþçasýna ümmeti aþk ve sevgi pýnarýndan nükseden o billur þelale.

Bir günden diðerine seðirten en sefil varlýk ki kâinatýn hükümranlýðýna çoktan namzet bir yokuþta ve attýðý her adýmda mimlerken yine yoksunluðun tutumsuz ve ceberut isyanlarýna kýlýf geçiren hangi mahrem kaygýysa…

Maruzatým var, demek bile bir yoksunluk alfabesi deðil mi, dercesine hezimete uðradýðýmýz bir kuytuda ve her nasýlsa yüreðin enginliðine tezat bir iç dökümü yine o mahrem sevi dilinin evreni tozunu dumana katan.

Gönüllü gönülsüz kim ise girsin sýraya, demek bir maharet olsa gerek ya da yüksünesi bir cümle hem de tüm teferruatlarý gölgede býrakan.

Sandýðýmýn kapaðýný kýsa süreliðine kapadým ve düþtüm yollara!

Mecazi bir tufan olsa gerek, yüreðin isine karýþan o beyaz bulutlar.

Kýrpýk bir yýldýzýn peþine takýlasý bir hüzünle kadeh tokuþtururken ikbali çocuk sevinçlerimden ayrý gayrý düþmek kadar akla zarar olsa da.

Nereden baþlamalý diye baþlamaya ne hacet lakin iç sesin paralelliðinde, sesi kýsýk bir isyaný da yok sayýp, dilimde olmasý gereken o þükür duygusu yine esin kaynaðým üstelik her acýmda yetmedi duyumsadýðým acýlarý gönül gözümün asla perde çekmediði.

Münferit kaygýlarým var hem de layýðýyla fazla ve söz birliði etmiþçesine kaderle, her birini en derine bastýrdýðým ve her nasýlsa gün yüzüne çýkmayý adet edinmiþ.

Laf mý benimki de, demek belli ki kaygýlarýmý ve korkularýmý bölüþtürürken esir düþtüðüm o gafletin hangi akla zarar týnýsý ise delmiþ zarýný ve beyhude bir mutluluða kulaç açarcasýna engebelerin suretini görmezden gelmenin de ötesinde el vermekte öbeklenmiþ hangi zift bulamacý ise gönül gözünü kör eden.

Anlýk o istikrarsýz sevinç nidalarýný görmezden gelip pür-nakýl dökülürken eteðindeki taþlarý ahvalimin.

Ahval ki ne ahval. Tozutmuþ ve cüretsiz menkýbelerde ser veriyor da sýr vermiyor.

Geçit vermez daðlardan da ulu acýlar.

Sanrýlardan çok öte yaþanan ve yaþatýlan.

Sakýncalarýný görmezden gelmenin de ötesinde, hangi tufan ise kaybolmuþluðumuz ve hangi gölge ise minvalinde rahvan bir yamaçta sere serpe güneþlenirken buz kütleleri ve derken… Yoksunluðun mizacýnda eriyen yürekler.

Varlýðýn yoksunluðunda büyüyen egolar.

Mazbut gölgelerin ötesinde ahkâm kesen sefalet dolu þehvet ve ihtiras zincirlerine baðlý insan izlekleri.

Her þey ayan beyan.

Her þey noksan.

Herkes mutlu.

Hiç birimiz her kim ise ya da her birimiz mademki hiçliðin tekelinde racon kesmekte isek…

Ötesiz cümleler, ötelenmiþ özneler, kanayan yaralar ve yitip giden vicdanlarýn kuytularýna saklanmýþ nidalarýn boþ vermiþliðinde, niyeti bozuk ne çok fani.

Edimsiz bir pergelin izdüþümünde, menfaatsiz bir egoya rast gelememenin verdiði o cüssesi büyük ahkâmlarda yalýtýlmýþ kim ise ya da yanýtýný veremeyen hangi hak sahibi ise üstelik imtiyaz sahibi olmanýn da ötesinde hangi ihtimal dâhilinde ise, rest çekmekte üstelik yerli yersiz beyan ederken gerekçelerini.