‘’Acýnýn kirvesi yalnýzlýðýn saðdýcýdýr þairler. Ve zaman en puslu gece de, acýsý demlenen yüreðin katili...’’

Gamlý daðlarýma bile karlar yaðarken, ben içinden çýkýlmaz bir ruhi sýkýntýlar ile boðuþuyorum. Yokluðuna bin delil getirebileceðim varlýðýmla baþým dertte. Ne zaman bir avuç sevgi istesem, en önce ben terk ediyorum bulunduðum gemiyi. Aklýmýn ve gönlümün kamarasýndaki yolcular þaþkýnlýk içinde. Sahiciliðine inandýðým ve çoðu kez boþ çýkan kýþ güneþi suretindeki hayallerimde bir baþýboþluk. Geçecek dedikçe kalmaya meyil ediyor yüreðimdeki acýlar.

Kavgalarýn ortasýnda kalan çocukluðum gözlerimin önünde. Kendisinden baþkasýna bir fiske bile vurmayan çocukluðum. Ve arka bahçesinde o bakir mutluluðun. Hiç bitmeyen bayram sabahlarý... Arkadaþlarla yapýlan muhabbet. Demini tutan çaylar.  Ah ne acýdýr geçmeyen geçmiþlerin yâdý.

Tükenmez ümitler biriktirdikçe içimde. Dertlerde artarda geliyor. Kalakalýyorum ortasýnda kederin. Kulaklarý saðýr eden bir uðultu beynimin içinde, sabaha bir þey kalmaz dedikçe, en çokta sabaha denk geliyor hüznümün kal hali.

Zamana yayýyorum yaþadýðým ne varsa. Keþkeler içinde bir çöp yýðýný acý geçmiþim. Yeni yeni toparlýyorum ömrümün iskeletini. Yaþamadýðým ne varsa yaþamak istiyorum. Ýçimde delice bir arzu beliriyor. En zoru da, seni ayakta tutabilecek tek dalýnda çürük olmasý. Daha ilk fýrtýna da inceldiði yerden kopmasý…