Ýçimde tarifsiz bir heyecan var bu günlerde. Sanki bundan öncesinde koca bir yük varmýþ gibi omuzlarýmda. Ve bu günlerde o yüklerden kurtulup özgürlüðüme kanat çýrpmýþ gibiyim.

Kafesteki kuþ misali tutsaktým dünyevi heveslere. Oysa þimdi hürüm. Ve bu benim ilk kanat çýrpýþým gökyüzüne. O ýlýk havayý ilk kez böylesine ciðerlerime kadar çekebiliyorum. Anadan doðduðum o ilk an ki masumiyetimle buluþtum. Ne kadar deðiþtiðimi, ne tür hengâmelerden geçtiðimi anladým. Tamda beklenen kulluk bilinci ile.

Hacca gidebiliyor oluþumu milyonda bir þans diyerek ötekileþtiremem. Olsa olsa milyarda bir duanýn fakir gönlümde filizlenmesi diyebilirim. Mümin için þans diye bir þey yoktur. Her þey duadýr. Tesadüf dediðimiz onca þey baþlý baþýna bir tevafuktur.

Her duaya oturuþumda ellerimi semaya açarak. Önce Hz Muhammed Mustafa Sav, onun ailesine, ashabýna ve ümmeti Muhammed’e dua ederim. Sonra kendim için isterim eðer istenecek bir þey kalmýþsa.

Hz Ali’nin de dediði gibi ‘’ Allah kardeþine bir verdiði zaman. Onu iki yap dersen. Allah sana üç verir’’ þuuru ile yapýlan bir duada kendini katmasan da o duanýn ecrini alýrsýn.

Aylar öncesinden kaleme sarýldým. Öyle bir derya ki, ne yazsan koca okyanusta bir damla su etmiyor. Hiçbir tatmin edici kelime bulamýyorum yüreðimdeki tarifsiz sevince. Öyle bir sevinç ki, nebiler nebisinin yaþayýp göçtüðü bir cennet.

Önümde uzun bir yol var. Ve ben daha ilk adýmýmý atýyorum…

Devam Edecek...