Bir gün evde oturuyoruz. Dýþarýda güzel bir yaðmur yaðýyor. Ýçimizden bir Türk kahvesi içme isteði geldi. Eþim hemen hazýrladý. Bol köpüklü bir Türk kahvesi... Yanýna da çikolata koydu. Havadan sudan konuþuyoruz. Muhabbet muhabbeti açtý. Konu kahve telvesine geldi. Onu yüzüne sürünce tahriþ olan yüzün canlanýyormuþ. Falanda filan…

Kahve bittiðinde gýrgýr olsun diye yüzüme sürdüm. Altý aylýk oðlum gördüðünde ödü koptu. Etrafa gülücük saçan bebek gitti. Yerine aðlayan bir bebek geldi. Ne yaptýysak susmadý. Eþim bebekle ilgilenedursun bende banyoya gittim. Aynadan kendime baktýðýmda, askerlerin doðada kendini kamufle ederken kullandýklarý boyayý kullanmýþ gibi hissettim. Hemen yýkadým yüzümü.

Aynaya tekrar baktýðýmda þükrettim. Ýyi ki yýkadým dedim kendi kendime. Ah þu kadýnlar yok mu? Yüzün o hali aldýktan sonra yýkanýp tekrar ayný kalmasý kadýnlarda nasýl bir etki uyandýrýyor anlamýþ deðilim. Ama benim gördüðüm yüzünü yýkadýktan sonra hala ayný kalabiliyor oluþumuza þükretmek açýsýndan da olsa, böyle þeyleri yüzüne sürmekte fayda var. Yüze olmasa da psikolojiye iyi geldiði kesin.

Bundan sonra sürer miyim? Asla! Uzak olsun çirkinleþerek güzelleþmek.