Mavinin mutlak yanýlgýsý ve düþ pembesi siyahî arzularým. Göðün tentesine konan merhamet dilleniyor ve düþ palazý her acý ve ayrýk otu ruhun da karýncalara emanet ettiði yüreði.

Devasa bir delik var yine mavinin zaferini kutlayan ve nasýl da ehemmiyet barýndýrýyor aklýmýn pervazý.

Muhtevasý ölüm mü yoksa ömrün bitimsiz serenadýnda ölçülü bir aþk seviyeli ve tutarlý bir yoldaþ iken birbirine makberin yolcusu siluetim.

Sanrý yüklüyüm.

Yakamoz yüklü deniz.

Gök ise isyan yüklü.

Ve iþte gök gürültüsüne tanýklýk eden hýrpani yüreðim aslýnda rahmete asýlý dudaklarýmda ikrar iken sükûtun denk düþtüðü.

Tüm renkler yorgun.

Ben yorgun deðilim sadece çünkü ben bir renk de deðilim: ebemkuþaðýndan hallice bir isyaným ben matemin alýn yazýsýnda su götürmez bir gerçeðim yine aþkýn mevtasý o sýrýlsýklam sevmiþliði diline dolayan bir hezeyanýn da tetikçisiyim.

Öldürdüm dünümü.

Öldürdüðüm sevmediklerim.

Yüreðimi de gömdüm mahþerin kaç atlýsýna denk düþeceðimi bilmeden içine düþtüðüm çukurda gözlerimi de oydular.

Düþ çukuru gibiyim.

Gözlerimin yerinde iki derin mezar.

Aþký vurdular: fermaný yýrttýlar; gök delindi.

Tanrý suskundu.

Gece öfkelendi.

Aþk nasýl da yorgundu.

Biteviye tetiklenen rahmeti sonlandýran aþkýn hakimiyetine de çamur atan vefalý hurafeler.

Ez kaza öldüm.

Ve dirildim.

Dinginliði dilemiþtim lakin huzursuz bulutlar yaðdý ve yaðdýrdý üzerime.

Kanatlarýmý yoldular.

Yolunmuþ tavuktan beterdim zifte bürünmüþ istikamette bir kuþ sürüsüne denk düþtüm demek ki doðru yerdeydim lakin ne kuþtum ne de insan.

Hürmeten.

Sehven yenilmiþliðime de binaen.

Ehli keyif.

Aþký da meziyet bilmiþliðin verdiði ön görü ile.

Aþkýn ilahý idi Ýlahi Aþk.

Kalbura dönen yürekte derin yaralar da hâsýl oldu ve yamadým: önce göðü sonra rahmeti uðurladým sonra açtým kollarýmý ve perde arkasýnda gizlenen siluetlerin yangýn yerine dönmüþ ufkuna bandým utkumu.

Tutulan nutkuma atýfta bulundu kelime sihirbazý aslýnda ben bir kelime cambazýydým gidip gelen rehavet ile de kuþanmýþ bir ökse otuydum.

Oylumdu aþkýn minvali.

Aþktý yine özlemin ihbarý.

Her hükümlü cümleyi söndürdüm ve gazabýn ateþinde yola düþtüm; içine ateþ düþtü; aþka düþtüm düþeli düþtüm yollara.

Aradýðýmý bulmadan ölmek mi?

Ölüp de yeniden âþýk olmak mý?

Efkârýn her tonunda; mavinin de göz bebeði iken lacivert gökyüzü.

Geviþ getiren bir imgeyi saldým çayýra; ambarýnda yüreðin bekasýný unuttum yarýnlarýn aslýnda içimin kuytularýnda sür-git bir devinim ben baþýmý alamazken bunca yoksunluðun ne hikmetiydi de rabýtasý hep kozasýnda saklý kaldý umutlarýn.

Bir yol tutturmuþtum madem.

Madem matemin alýn yazýsýydý haris ruhlar ve mutlak notalar ki verilen her nota aslýnda bir kazanýmdý ben içimin ýrmaklarýnda kâðýttan kayýklar yüzdürüp yine yüzü suyu hürmetine tüm veballerin mutluluðu da askýya aldýðým.

Sanrýlar doðuran içimde teyelli bir mizaç vardý biteviye aksýran belki de esneyen rehavetin odaðýnda gözyaþý yine mutluluða dahi minnet etmeyen kendini unutmuþluðun gazabýna dönük yüzünde aþkýn da ihtiþamý her maviyi kendi gibi bildiði.

Maviydim ben artýk.

Maviyi sevdim ve içime soktum.

Yer gök maviydi hatta yanýlgýlarým bile.

Kuþ bakýþý uzay maviydi lakin hiçbir kuþ bu kadar uzaða gidemezdi ve ben bir kuþtum maviyi yavrusu bilen ve maviyi aþk bilen ve meþk edinen.

Sehven sevdiðimi kalben haykýrdým.

Düþ sihirbazlarýna da yalvardým: beni maviye bulayýn.

Ve uyandým annemin mavi gözlerinde gördüðüm mutluluðu aþk bildim bileli…