Gördük ki Ankara soðuk, Ankara uzak, Ankara tuzak, Ankara kýzak gibiydi. On iki eylülden üç ay sonraydý Ankara’ya ilk gittiðim… Askeri darbe yeni yapýlmýþ, asker kendi kendini yönetemeyen siyasi yönetime el koymuþtu. Veya öylesi bir tabir uygun görülmüþtü. Birçoklarý için on iki eylül kara eylül olmuþtu.

Yýllar sonrasýnda ABD’de, on bir eylülde yaþanacak ikiz kulelerinin baþýna gelenlerden daha etkili ve tesirli… Gerçi on iki eylülü ne saðcýlar ne de solcular kabul etmiyordu. Kabullenmiyordu.

O günler, seslerini çýkaramasalar da ilerleyen zamanlarda, hatta darbe yapanlarýn yargýlanmalarýný ve cezalandýrýlmalarýný istiyorlardý. Darbeciler, iki tarafa da yaranamamýþtý. Çünkü en çok ezilip büzülen de sað ve sol adý altýnda olaylara karýþan ve karýþtýranlardý. Gerçi onlarda zaten bu millete yaranmak için yapmamýþtý.

Nasýl olsa “Bizim çocuklar iþi becerdi” diyebilen birilerine sýrtlarýný dayamýþ, onlarýn memnuniyeti vardý.

Bu ülke, bu ülke insanlarýnýn atlarýnýn nallarý altýnda ezdikleri ve gezdikleri ülke topraklarý için bir bedel ödemeleri gerekiyordu. Bu bedelse kansýz ve cansýz olmazdý.
Haklý yönleri de yok deðildi hani…

Ama oluk oluk akan kardeþkanýnýn durmasýna, yeni bir devrin baþlamasý açýsýndan da iyi ve güzel olmuþtu. Yeni oluþumlara ve deðiþimlere sebep olmuþtu. On iki eylül demokratik ortamda sorgulanabilmeli ve yeniden yargýlanabilmeli…

Darbeyi yapanlar peygamber torunu deðiller ya tabii ki onlarda kendi inanç ve aldýklarý talimatlarý yapmaktan öteye gidemezlerdi hani…

Yaptýklarýný sonradan halka onaylatarak kendilerini ibra ettirmek yapýla gelen usullerdendi. Bizde asker; seçilmiþler karþýsýnda otonom bir yapý içindedir. Ne kadar þeffaf olacaðýna, hesap verip vermeyeceðine kendisi karar verir. Hiçbir sivil otorite askerin nasýl davranacaðýna karýþamaz. Askeri harcamalarý denetleyemez. Doðru sivilin kim olduðuna bile askeriye karar verir.

Cumhuriyeti kuranlarýn kendileri olduklarýna, böylelikle ülkenin gerçek sahiplerinin kendileri olmasý gerektiðini, tüm stratejik sözleri askerin söylemesi gerektiðine, ülke içinde her türden insan olduðundan; faaliyetleri gizlilik içinde yürütmenin bir zaruret ve gereklilik olduðuna inanmaktadýrlar.

Sivillerin bu durum karþýsýnda sadece þikâyet etmekte, yeri geldiðince yaðcýlýk, yeri geldiðinde horlama taktiði ile sivil/asker iliþkileri hiçbir kimsenin adam gibi çýkýp söyleyemediði bir güvensizlik içinde yürümektedir. Bunun dünyada bir benzer örneði de yoktur.

Bu ülkede askeri alýmlarýnýn mantýðýný, ölçüsü ve amaçlarýný asker belirler ve siviller sadece buna itaat eder. Ne kadar doðru bir uygulama olduðunu, hale kadýysa bu milletin vicdanýna havale etmek gerekir.

Yine bizde askerler fýrsat buldukça, her konuda konuþurlar da ekonomiden konuþmazlar. Güvenlik dâhil her þeyin altýnda yatan neden ekonomi deðil midir? Üreten toplumun dýþýndakilerden iktidar çýkarmak ne kadar saðlýklýdýr? Askerler ekonomiyi öðrenmediði sürece bu milletin öðreneceði daha çok þey vardýr.

On iki eylülle altý yüz elli bin tutuklama, bir buçuk milyonun üzerinde fiþleme, iki yüz elli binin üzerinde dava, yedi bin idam istemi ve elli idam gerçekleþtirme, yirmi dört bin derneðin kapatýlmasý gibi birçok þeyin þekli ve þemalý deðiþmiþti.

Koca bir kuþak kýyma makinesinden geçirilmiþti. Birçok insanýn haksýz yere umutlarý, hayatlarý ve gelecekleri karartýlmýþtý. Sapla samanýn karýþtýðý olmuþ, kurunun yanýnda yaþta yanmýþtý. Yanan yaþlarýn hesabý, yakanlara sorulmadý, sorulamadý.

Askeri darbe öncesinde her gün patlayan bombalar, faili meçhul cinayetler, her gün otuzun üzerinde ölüm olayýnýn olmasý ortalýðý toz duman etmiþti. Bir kurtuluþ savaþýndan çýkarcasýna, anarþinin kol gezdiði, sað ve sol adý altýnda çýnar gibi gençlerin vurularak devrildiði, hayatýn ve hayat güvenliðinin olmadýðý acý ve karanlýk günlerdi.

Liseyi bir yýl önce böyle arbedeli bir ortamda bitirmiþtim. Babam “Ben zorla bir oðlan büyüttüm. Onu da bir kör kurþuna kurban veremem” diyordu. Üniversiteyi kazansam bile salmayacaktý. Ama on iki eylül bu kýyýma sünger çekmiþ gibi olmuþtu. Eleþtirilecek birçok yönü yanýnda güzel yönleri de oldu…

Aslýnda 12 Eylül öncesinde yaþananlarýn, Türkiye’yi kamplara bölenlerin araþtýrýlýp, filminin çekilerek halka anlatmak gerek. Artýk Türk insanýnýn gözleri açýldý. Eskisi gibi oyunlara gelmiyor.

Türkiye’de devlet tornadan çýkmýþ gibi birbirine benzeyen insanlar istemenin hatasýný yaþamaya devam etmektedir. Farklýlýklar aykýrýlýk gibi deðerlendirilmekte, ciddi bir tehlike olarak adlandýrýlmaktadýr.

Hâlbuki her farklýlýk devletin ve milletin geliþmesi ve ilerlemesi için elzemdir. Bu gerekliliði ortadan kaldýrmak, ilerisi için telafisi imkânsýz zararlara dönüþtüðünü görmeyecek kadar basiretsizliði kendisi de birlikte yaþamaktadýr. Tüm farklýlýklara devletin yapýsýnda ihtiyaç vardýr ve gereklidir. Bir duvarda dolgu malzemesine ve köþe taþlarýna ihtiyaç olduðu gibi…

Bu gün Türkiye’nin baðýmsýzlýðýný tehdit edecek seviyeye gelmesi, þikâyet edilen halkýn deðil, yönetenlerin yanlýþýdýr. Hiçbir ideoloji asla amaç olamaz… Ancak araç olabilir. Devlete hükmedenler yanýlgý ve yanlýþ içindedirler. Problemi çözmek isteyen teþhisi koyar, en uygun çözümü bulur… Ya problemi çözmek isteyenler problemli ve teþhis yeteneðinden uzak ise…

Ne olduðunu yýllardýr hep birlikte görüyoruz… Daha analiz aþamasýndan baþlayarak; Kürt’ü bölücü, Müslüman’ý gerici olarak adlandýrarak ihanet suçuyla insanýný heder edersen baþýndan bela ve musibette asla eksik olmaz…
...

(...Devam edecek...