Hangi düþ’ün ertesinde saklýyým, sancýlandýðýmsa bir þiir ve içimde kalan binlerce ukde dünün özründe ve önünde elbet serildiðim o secde ki aþkýn neferi olmak nasýl nasýl da muhteþem bir iklim.

Yörüklerin kýzýyým.

Ýstanbul’unsa yýldýzýyým.

Gülümsemeye dair elbet düþlerim.

Lakin öylesine düþtüm ki ben,

Düþebildiðim her þeyden çok öte…

Öncemi tehir ettiðim illa ki bu gün ve þu an.

Renklerim kýzýl ötesi düþlerimden üzerime dökülen ve görmesin de kimseler gözümden dökülen yaþlarý lakin çok ama çok aðladým ben bu gün ve dün de ve yarýna dokunan ellerim elbet bende saklý aþk ve hüzün ve çare bildiðimse niyazlarýmda saklý bir örtüyüm ben.

Göðün müridiyim de.

Kefemde saklý kefil olduðum iyi niyetim elbet aðýr basan hatta ve hatta Saðýr Sultana dahi ulaþan sesim.

Karýnca misali gidip geliyorum ve kýþýn bohçasýný þimdiden hazýrlýyorum en çok da yarýnýn muadili olacakken hazýr ol’da durduðum her nesir ve þiir ne de olsa esiriyim aþkýn ve kalemin bazen en derine saplanan bir zýpkýn sonrasý Araf’ta kaldýðým ve yumduðum gözlerim ölüm öncesi gel gör ki þiirime dokunan o kurbaða prense ve iþte seferisi iken hayallerin en sevdiðimse içimde saklý tuttuðum kýblem.

Soytarý hayallerim gelip giderken aklýmýn ýrmaklarýnda ve üþenmeden hayallerin içerisinden gerçekleri ayýkladýðým lakin ayrýk otu addedilen sefil benliðim ne zamanki dokunsam birilerinin yüreðine ve ne zamanki solusam aþký solduðum yerli yersiz sonlanacakmýþçasýna ömür ama sonlandýramadýðým o çýðýrtkan iç sesim.

Göreceli bir rahmet belki de üstüme yaðan bense yaðmalanan þu ömrün kývýlcýmlarýndan mustarip baþýma üþüþen kukumav kuþlarý ve iþte içimdeki o devasa lahit iyi de ben ne gördüm ki dünya üzerinde gün yüzüyle…

Bir ritim bozukluðu iþte gözlemlediðim her sevginin kanat çýrpýnýþa tanýk iken sapanla yere serilen hayallerim.

Kanamalý bir gün bir ömür kandýðýmsa ne gam, güzel Rabbim: hem sen bilmez misin içimdeki o kurþuni rengi gel gör ki pembeleþen þiirlerde de saklýyým ve yeþile çalan gözlerinde hayallerimin söyle, Rabbim: ben bu dünyanýn yerlisi miyim?

Mimozalar dokuyorum.

Ýçimdeki bahçeye dokunuyorum.

Depreþen hüznümü falakaya yatýrýyorum ama acýmla ve özlemimle ve de hüznümle besleniyorum ben ve demli bir çayýn deðil demlenmiþ dertlerin buruk tadýnda aþk ile doyuyorum sözcüklerimse püskülü duygularýmýn ve þaþý gözlerinde gecenin aydýnlýk kýlan sensin güzel Rabbim ve umudumu saklý tuttuðum hele ki seninle baþ baþa iken yazdýklarým ve sen bilirsin de içimden geçeni.

Ýklimlerse gün içinde defalarca renk deðiþtiren elbet duygularým benim iklimlere denk düþen muzip yanýmda saklý bir coþku iken ansýzýn donup kalan akabinde yaþlara boðulduðum ve hüzünlü kalbimde yatýya kalan senken güzel Rabbim varlýðýma binaen sana nasýl da müteþekkirim çünkü ilk günden beri sensin beni terk etmeyen üstelik ben defalarca kendimden gitmeye kalkýp kala kaldýðým.

Günse bir öyle bir öyle.

Gülümsemek bilsem de bana en yakýþan ve iþte mucizevi bir firar benimki beni de benden eden elbet aþk tohumlarýmý ilk günden beri sensin eken içime ve iþte ben de haybeden boca etmiþken rahmeti ve sevgiyi elbet duygularýn bombardýmanýna tutulup bu sefer mantýðýmý bir ömür rölantiye aldýðým.

Hicap ettiðimse elbet her kesif sessizlikte sözümü sakýnmayýp sonra mahcubiyetimden kendime iken isyaným ve haþmetli bir yüreði doyuramazken bol keseden sevdiðim gel gör ki dillendiremediðim sonra da kendimi yediðim ve iþte nasýl da semirdi hüzün ve kopan kopçamda hala sallanýyor bayraðým bense yanlýþ yapma korkusuyla illa ki gerisin geri kaçýyorum ve içimdeki kozada yýllanmýþ ne varsa yazýya döküyorum çünkü sýðýnacaðým baþka hiçbir liman yok senden ve aþktan sonra.

Nazarýnda insanlarýn nazenin bir çiçek.

Dikenlerimi de ayrý seviyorum en çok kendime batýrdýðým sonra ansýzýn kanayan yerlerimden cümleler fýþkýrýrken ve ben severek pansuman yapýyorum þiirlerime.

Dökümlü etekleri mevsimin.

Eteðinden taþlar dökülen o kadýn ve de her kimse…

Kadýnsal bir içgüdü diyemem çünkü ben hala rüþtünü ispatlayamamýþ bir çocuðum ve bir o kadar makul kalamadýðým ve makbul olan nedir bilemediðim ve mustarip iken kimse çevremde dönenen ve iç sesim ne kadar yumuþsak olsa da kýzdýðýmda gözlerimden ateþler fýþkýran ve telaþla kaçýþtýðým aþkýn ateþinden elbet içimdeki yangýnda yanan sözcüklerim yine de evren gül gibi kokuyor Rabbim belki de güllük gülistan belliyorum kendimle baþ baþa kalýp uzlaþmak adýna içimdeki sefille.

Her düþ’ün bir sonu var iþte her yaþamýn da olduðu gibi bu yüzden düþlemsel bir maruzattýr yakýndýðým ve ruhumdaki iniþli çýkýþlý yollarda bir düþüp bir ayaða kalktýðým ve kendime yüklenip de bir ömür hali hazýrda selama durduðum bir ordu duygu ve ben hangisinin rütbesini en üstün bilemediðim için sadece umut ediyorum.

Özgürlüðümse elbet bir ömür ket vurulan ve despot emirlerden çektiðim bir ömür ve sonlanmayan hapis hayatýmda ben sadece severken ve yazarken özgürüm bir de senin varlýðýnla huzura eriþiyorum sen ki beni benden iyi bilen ve içimdeki rüzgârýn yönünü illa ki ayarlayan yoksa hali hazýrda yaþýyor ve yazýyor olamazdým.

Mevsim sonlanmadý þükür.

Miadým da dolmadý madem.

Dolunay misali içim de dolu dolu iken ve yýldýz olma hakkýmý da saklý tutarken yeter ki duy dualarýmý Rabbim ve huzura giden yolda beni muzaffer eyle ve kimliðimi sorgulamasýn artýk hiç kimse hatta beni sevmesinler de ama en azýndan bir tebessüm de dikili iken yüreðimde ve yüzümde en azýndan gülümsemem yarým kalmasýn artýk üstelik ben baþkalarýnýn yerine de sevebilirken yeter ki özgürce sevebileyim.