‘’Þunu çok iyi öðrettim elektrik direklerine,
Kimse;
Benim kadar güzel bekleyemez!’’(Alýntý)

Elektrik çarpmýþçasýna etkilendiðim üçlü bir dize yýðýný aslýnda þiirin özeti bir o kadar yaþamýn izinin düþüldüðü mýsralar.

Bir yenilgi olarak da addedilebilir her insan kimine göre bir yanýlgý ya da.

Ötelendiðimiz düþ gezgini bizler gerçeklere ne kadar uyumluyuz acaba ya da içimizde büyüttüðümüz aðaçlar mýdýr bizi yolumuzdan alýkoymayan ve köküne sadýk düþ gezgini bizler en çok da Ýlahi Aþkýn çaðrýsýnda tüm aðrýlarýmýzýn dindiði ve söylencelerin somut hikâyelere dönüþtüðü gerçeði ile yüz göz olmuþken kim bilir hangi gerçeklerin uðruna boþ veriyoruz hayallerimize…

Sýra dýþý birer iklimiz belki de her birimiz en çok da ikilettiðimiz iken içimizden geçenleri dile getirmenin de diðer adý iken þiirler.

Metaforlar güzergâhýnda içimizde kalan nice ukde ve iþte peyderpey yenildiðimiz her sabah günün ve güneþin baskýnýna uðradýðýmýz ve kim bilir kaçýncý baskýsý günlerin ve sabahlarýn ve fotokopi aþklarýn kim bilir kaçýncý diz çöküþü aþkla evrilen bir iklimde yaðmurla sözlenmiþ bir bulutun kim bilir kaçýncý kere aþka düþtüðü þiirle ve þairle?

Sabahýn ilk ýþýklarýnda yola koyulan bulutlar mademki güne yaðdýracak rahmeti nasýl da erkenden baþlamýþlar mesaiye.

Sözcükler ise çürük birer yumurta gibi ihya edilmeyi beklerken þair ve iþte þairin günlerdir içinde kalan ukde mademki kalemi ile küskün uzun gecelerdir.

Aþkýn adaðý iken þiirin ataðý.

Atar damarýn kan yerine sözcük pompaladýðý.

Ýklimse pohpohlanmayý beklercesine gizli kasasýnda biriktirmiþken yaðmur damlalarýný ve hoyrat rüzgâr iþ baþýnda ne de olsa güzün kasvetine iyi gelecek birkaç açýlýmla iþ baþýnda o da.

Gün metruk geceye âþýk.

Þair günden kaçýp geceye sýðýnýrken bir ömür.

Ve iþte yüzüne çarpan o tokat acýnýn yükünü yüklendi bir kere madem ve iþte açýlmayan kapýlarý açan Ýlahi Rüzgâr.

Günün meþrebi.

Tutulan çeteleninse bir özeti iken þiir.

Kýlýksýz bir cümleyi ansýzýn da baþ tacý yaptý mý kalem…

Alabildiðine coþkulu öncesinde tutuk olsa bile tutulan nutkuna rest çeken kalemi ile þair iþinin baþýnda.

Sahi, þairin iþi ne ola ki?

Askýda ekmek misali askýda iken dizeleri.

Askýda simit gibi susamlarý ile idare ederken hayatý.

Ve iþte o idare lambasýnda idareten yaþamakla iþtigal en çok da sevgiyi ve umudu telaffuz eden kalemine nasýl da öfkeli nasýl da uzak kalmýþ yazmaya doyamadýðý þiirlere.

Gecenin neminde asýlý kalmýþken ruhum ve günü öteleyen renklere tutkun mizacýmla karanlýðý da kolaylýkla delebilirken içimdeki aydýnlýðý elbet yazarak çoðaltýyorum.

Ýlhamýn izini sürerken aslýnda ben haizi olduðum gizi de çoðaltýyorum ve yaza yaza kazandýðým farkýndalýk sayesinde yüzlerce gece uykumdan ödün vermiþken yazmak adýna son bir buçuk yýldýr gecelere rest çekip artýk gün ýþýðýnda çoðaltýyorum sözcüklerimi.

Alabildiðine coþkulu olduðum zamanlarýn özlemi var içimde.

Neþemi çürüdüðü.

Neslimin tükendiði.

Sebep-sonuç iliþkisine daha çok odaklanýp resmigeçit yaparken ünlem ve iþte imlecin tayin ettiði o doðrultuda tutuyorum rotamý ve kaybetmemek adýna kendimi defalarca kaybolmuþ olmanýn da verdiði þaþkýnlýðý yok sayýp tutturduðum yolda aslýnda kendimi ve iklimimi arýyorum ki…

Hazanla özleþmiþken bir ömür boyu hüznün girdabýnda da sevdalanmýþken þiirlere gerçek manada sokak lambasý ile cilveleþirken içimdeki aydýnlýk bilip bilmeden geçtiðim yollardaki direklere ve sokak lambalarýna gönderme yapýyorum.

Beklentisiz de geçmezken ömür…

Ýþin ilginci neyi beklediðimi ben dahi bilmezken sabit bir rotada öncelikle yeni günü ve doðacak güneþi bekliyorum öyle ki güneþle aram asla iyi olmamýþken bu yaþa deðin þimdilerde sabahý iple çekiyorum ve tüm çekincelerimi bertaraf edip annemin varlýðýndaki þükür duygusuyla hasbýhal edip hemhal olduðum sonsuzluðun çaðrýsýnda tüm aðrýlarýmý dindiriyorum.

Renklerden pembe en çok da utandýðýmda ala dönen yanaklarým.

Ve þimdilerde kalemin pembeleþtiði kýþýn girizgâhýnda Kasým ayý þimdiden kýþýn provasý yaparken adeta tüten bir puro gibi kalýn ve sýcak bir niyazla ütülüyorum ruhumu en çok da kat izini yok edemediðim ilhamýn ayak sesinde ve sabahýn erken saatinde kuþ cývýltýlarý ve annemin sesi ile karþýlýyorum yeni günü ve yeni beni.

Ýçimdeki sarkaç aralýksýz çalýþýrken.

Sayacýn piyonu iken rakamlar.

Bense seyyah ruhumla yolculuk yaparken kâh hayallerimle kâh gözüm açýk/kapalý gördüðüm düþlerle avunuyorum.

Saðalttýðým bir hüzün deryasý.

Solumda dinmek bilmeyen bir yangýnýn da alarmý iken iç sesimi kurup sabaha odaklý bir baþlangýçla nasýl da hayret ediyorum kendime öyle ya: çocukluðumdan ve öðrenciliðimden bu yana ben hep gecelerle avunmadým mý?

Üstüne üstük bunu bir savunma mekanizmasý olarak görüp tüm dünyaya ve güneþe kafa tutmadým mý bir ömür?

Beklediðime de deðdi hani bir ömrün solfeji iken geceler ben gündüzlere rest çekip gün ýþýðýndan soyutlamadým mý hem bedenimi hem ruhumu?

Ve iþte payýma düþen en zor tarafý da bu oldu çünkü gün ýþýðýný kendi içimde öðütüp kendi içimde üretip karanlýðýmla da sýrdaþ iken imgeler ve iþte serinkanlý olmayý baþaramadýðým kadar sýcak duygularýmla ayakta kalma baþarýsý gösterip nasýl da uyumsuz addedildim insanlarýn nezdinde.

Yerin göðün tek Hâkimi ve aþkýn itibarlý yansýmasý iken sevginin Ýlahi Ateþi.

Her rengi kanýksayan gök kuþaðý.

Karanlýðýn minvalinde ansýzýn beliren onca renk ve göðün aldatýsý iken mavi yerin de amblemi iken siyah ve tutuþan tüm duygular renklerle eþleþirken nasýl da tutukluk yaptý kalemim günlerdir çünkü çaðrýsýný duymadým ilham perimin çünkü kendimde mahzur kalmýþtým en çok da kendimden kaçmak adýna yakalandýðým fýrtýnanýn kalemimi ve içimi nasýl da üþüttüðünü algýlayamazken ve iþte bir günde tek karede hatta tek saniyede açýldý algý eþiðim ve þiirlerim münazara ederken sözcüklerimi saðalttým coþkuyla ve neþeyle ve huzurla.

Bu baðlamda beklememe de deðdi hani ve daha da yolunu bekleyeceðim çok þey var.

Ýçtimada geçen tutukluluk yýllarým.

Ýnzivada geçerken ömrüm.

Bir aldatý olsa bile hayaller onlarý gerçek kýlmakla iþtigal iken de dur durak bilmeden hayal kurmanýn da raconu iken yazmanýn da tek kaidesi iken iç sesin kâðýtla buluþtuðu ve kalemin tembihi ile temkinle ve itina ile yazmanýn da verdiði huzura ne denk düþebilir ki?

Ve iþte huzurun ayak sesi.

Ýdamesi mutluluðun kalemse benim yangýným ve zaferim ve tek sýðýnaðým içinde yaþadýðým kale duvarlarýný kalemimle resmettiðim öyle ki yaþama sevincimin her ne kadar binlerce kez çalýnmýþ olsa ben hala baþ koyduðum yolda ihtimamla yürüyorum ve tüm sokak lambalarýna sundum da fermanýmý en çok da içimde sönmek bilmeyen ýþýðýn verdiði güç ile de ayakta iken…