Renklerdi soluduðum gülüþünün alfabesinde solduðum mevsimin dil yarasý uçuþan sözcüklerin nezdinde yaðan kara duacý yaðmurun ta kendisi yaþlarýmda saklý bir kiracý bakaya kalan mutluluðun ve sýrdaþ iklimin gönül yarasý ve kopan bileðimin yerine geçen kalemle sývadýðým kadar kollarýmý sýnandýðýma delalet ara ara esen hüzün rüzgârý bil mukabil, yalnýzlýk dediðim kadar da var hani bense çoktan çizmiþken yolumu, sýrýtan bir imge ansýzýn peyda olan ve annemin yüreðinde çiçek olup açan…

Nuru yaðan.

Nemi ýslatan.

Mutu çaðlayan.

Mona Lisa görkeminde bir resim devasa bir hikmet iken esintisi dinmeyen yürek sesimin izinde solduðum ne ki sönen coþkumun yanýnda ve yeniden doðduðum doðurduðum þiirlerin de dinmek bilmez nazýnda saklý bir sýr gibi s/üzüldüðüm sýrra kadem basan zamanýn ayak sesini takip ettiðim kadar umudun ve sevginin sadýk yolcusu.

Bir sav mý sahiden de mutluluk?

Yoksa bir av mýdýr her insan savsakladýðým kadar kendimi savrulduðum saymaný sözcüklerin kalemimin bam telinde saklý yüreðim ve göðün kýrýk tamburu ben ki: þiirlerime ve sevgime kefilim.

Yorgun iklim.

Yorgun bedenim.

Þiirlerse atlastan bir yorgan gibi altýna sindiðim ve sandýðým ve savrulduðum ve sivrildiðim ve yarýnlara sevk ettiðim…

Artýk kaç baytsa bu yürek.

Kaile alýnmak alýnmamak arasýnda seken bir dilek.

Muradýmýn yolcusu.

Aþkýn yongasý.

Sözcüklerin yontusu.

Yaþamýn ve hayallerin yolcusu.

Bir hümayun saklý dünümde.

Bir hezeyan yükümde.

Heyecanla sevip yaþadýðým hemhal olduðum kadar duygularýn muktedir döngüsü duyumlarýn sözcüsü en çok da þiirlerin ön sözü ruhumun alt yazýsý benliðimin yazgýsý varsa yoksa yüreðin alýntý yarasý.

Bir yamalý mintan ki üstümden dökülen.

Bir heyelan ki ruhumdaki o kýrýk fay hattý.

Af dilediðim.

Saf tuttuðum.

Yürekle sakit olan duygularýn da tutulurken zaman zaman nutku.

Güreþtiðim minder.

Minvalinde hayatýn yürekten yüreðe seken heceler.

Mimozalar saklý iken bahtýmda.

Mevsimler saklý kýrýk tahtýmda.

Ön sözü günün ömrün yettiði yetmediði kadar döngüden nasiplendiðim bir nida bazen asýlý kaldýðým bazense sessizlik yüreðimdeki yangýný baþlatan tek kývýlcýmdan doðan ve ateþin günbegün büyüdüðü hörgücü ruhun hüznün çökertme oynadýðý güllük gülistanlýk olsaydý keþke ömrüm.

Düþlerim tekil.

Yalnýzlýðým çoðul.

Baskýna uðrayan iç sesin ansýzýn dumura uðradýðý kadar sözcüklerin radarýna takýlan yüreðin tekbir getiren umudu iken yoldaþý kalemse söküklerimi diktiðim soytarý nazýmda saklý bir esinti nazenin yüreðimle bulduðum bir teselli olsa olsa þiir yazmadýðýmda sýzýsý dinmeyen varlýðýmýn teskin edilmesine dair bir esinti her rükûa vardýðýmda aslýna rücu eden duygularýn müsveddesi iken yaþamak temize geçirdiðim kadar alýn yazýmý asla da duraksamadýðým bir kavþak.

Yetim düþlerin yatýya kalan týnýsýnda saklý bir rüzgârým güzergâhýmsa umut ve özlem:

Ýçimin yasýný þiire yasladýðým kadar baþýmý…

Ah, anne alýp da baþýmý gidemediðim bir iklimde saklýsýn sen bense sende ve semiren hüznüme gölge eden ebabil kuþlarýndan çaldýðým kanatlarýmý ruhumdaki izdiham dinsin diye açtýðým týrnakla deþiyorum içimi diþlediðim kalemin ölgün yüzünde neferi olduðum bir koþu gidip geldiðim yalnýzlýðýn izinde ve seninle pay ediyorum kalan yanýmý sen ki diðer yarým sen ki aðýrdan aldýðým mutluluðu benim için dileyen dillenmiþ sevgimde saklý iken süzgün yüzün ve gök gözlerin.

Yiten bir zamanýn tortusu.

Ýçliðimin neþri iken hiçliðim ve üzerimden dökülen cübbem cüssem ne ki baþ edeyim boyumu aþan dalgalarla…

Sitem etmediðim kadar sakladýðým sýrlarýmla…

Sýrra kadem basan gün ýþýðý ve kalemimse bir meczup gibi devinirken ruhumun haresinde harlanan duygularým yorgunluðun telvesinde…

Sýzým sýzan þiirden.

Þiirlerim sýzdýðým kadar da var hani iken demlenen hüznümden.