Lise yýllarýmda babam beni bir gazeteye abone yaptýrmýþ ve bu gazetenin köþe yazýlarýný okumamý istemiþ, zaman zaman beni bu köþe yazýlarýndan sýnav yapmýþtý. Babamýn bu hareketi benim okuma ve yazma yeteneðimin oluþmasýnda büyük etki yapmýþtý.

 

Liseye baþlayan oðluma, babamýn taktiðini uygulamak için o zaman abone olduðum ve yýllarca zevkle okuduðum, bir on yýl kadar ara verdiðim gazeteyi aldým bugün bayiden. Bir inceleyeyim, eski güzelliði var mý yok mu, okunacak köþe yazarlarý kimlerdir kontrol edeyim diye düþündüm.

 

Açýkçasý gazetenin 80’li yýllardaki yazar kadrosunun kalitesi yoktu. Gazete kendini çaða da pek uyarlayamamýþtý; ama olsun, yine de okunurdu. Ancak gazetenin eðitim sayfasýna gelip bir bölümü okuduðumda böyle cehalet olamaz, bu gazetenin okunacak yeri kalmamýþ deyiverdim.

 

Gazetede “Lügati’t Uydurukça” diye bir bölüm var. Þöyle diyor bu bölümde: “Bin yýllýk Türk – Ýslam tarihinde aþaðýdaki uydurukça kelimelerin hiçbiri yoktu.”

 

Sonra da þu tabloya yer veriyor:

Uydurukça………………     Türkçe

Aklanmak                               Beraat etmek

Baðlantý                                  Ýrtibat

Cezaevi                                  Hapishane

Çoðunluk                               Ekseriyet

Düþünür                                 Mütefekkir     

 

Yukarýda Türkçe diye verilen kelimelerin tamamý (etmek fiili hariç) Arapçadýr. Dildeki Arapça kelimelere karþý deðilim, dinimiz Ýslamiyet’in etkisiyle dilimize Arapça kelimeler girmiþtir ve bu gayet doðaldýr; ancak bu kelimeleri Türkçe kabul edip diðerlerini uydurukça diye adlandýrmak son derece yanlýþtýr. Hele þu ifade dil cahilliðinin zirvesidir. “Bin yýllýk Türk- Ýslam tarihinde aþaðýdaki uydurukça kelimelerin hiçbiri yoktu.”

 

Demezler mi adama bin yýllýk Türk Ýslam tarihinde gazete kelimesi de yoktu, telefon, televizyon, daktilo, salata, limon… kelimeleri de yoktu. Faks ya da belgegeçer sözcükleri de yoktu. Fransýzca Finans sözcüðü de yoktu dilimizde, þunun þurasýnda bu kelimeyi kullandýðýmýz yüz yýl ya vardýr ya yoktur.

 

Dilde öz Türkçe diye eski sözcükleri tasfiye etmeye çalýþanlarýn cehaleti kadar Arapça kökenli her sözcüðe Türkçe sanarak can simidi gibi sarýlanlarýn acziyeti de kýzdýrýr beni.

 

Dil, yaþayan bir varlýk olarak tanýmlanýr ve her dilin baþka dillerden sözcük almasý en doðal þeydir. Hatta dil bilimi okuyanlar bilirler, denir ki “Baþka dillerden etkilenmeyen, kelime almayan dil, ancak ilkel kabile dilidir.”. Doðrudur, yüzyýllarca iç içe yaþadýðýmýz Rumlardan da Ermenilerden de Araplardan da kelimeler almýþýz. Bunlarý kendi söyleyiþimize uydurmuþ, yeniden þekillendirmiþiz ve artýk bizim yapmýþýz.

 

Bu arada dil sürekli kendini yenilemiþ, dile yeni sözcükler girmiþtir. Israrla eskiyi savunmanýn ve yeni olan her þeye karþý çýkmanýn da bir anlamý yok. Bana göre Cezaevi kelimesi hapishane sözcüðünden daha Türkçedir. Çünkü hapishane birleþik kelimesinde “hapis” Arapçayken “hane” Farsçadýr ve ikisi de bana ait deðildir; ama “ceza” Arapçayken “evi” Türkçedir.

 

Hep þunu savunmuþumdur: Türkçemiz ne çektiyse iki yobaz gruptan çekmiþtir. Biri Arapça-Farsça kelimeleri Türkçe sanarak, hatta daha da ileri gidip bu kelimeleri savunmanýn dindarlýk, Müslümanlýk olduðunu düþünen cahillerdir. Diðeri de Arapça ve Farsça her türlü kelimeyi laikliðin temeline konulmuþ bomba sanýp bu sözcükleri dilden nasýl atarýz diye bir yerlerini yýrtan, abuk subuk kelimelerle modern olduðunu sanan cehalet ordusudur.

 

Gördüm ki bu gazete de aynýsýný yapýyor. Okumama gerek yok. Hele oðlumun okumasýna hiç gerek yok.