Toplum olarak aklýmýzý kullanmamakta ýsrarcýyýz. Bizim yerimize hep birileri düþünür, birileri karar verir, biz sadece verilen kararlara uymakla yükümlüyüzdür. Asla sorgulamayýz, sorgulama hakkýný da kendimizde görmeyiz.

Gençlik yýllarýmda bir siyasi teþkilata gidip gelmeye baþlamýþtým. Yanlýþ gördüðüm bir konuda fikrimi söyleyince “Sen liderden iyi mi biliyorsun, o böyle söylediyse doðrudur. Sen düþünme, liderin söylediðini yap!”  dediler. Zaman içinde gördüm ki düþünmeyen, sorgulamayan ve sadece yönlendirildiði gibi giden bir teþkilat… Düþünen biri olduðum için uyum saðlayamadým.

Üniversite yýllarýmda bir dini gruba dahil oldum. “Bu uygulama doðru deðil, böyle olmasý lazým” dediðim için çok makbul biri olmadým. “Sen þeyhimizden iyi mi bileceksin? O ne derse doðrudur.” dediler. Yapýma uymadý, býraktým.

Üniversiteyi bitirdim, devlette öðretmenliðe baþladým. Ýdarenin uygulamalarýný sorguladým, öðretmenler odasýnda konuþulanlarý sorguladým. “Sen idareden, devletten iyi mi bileceksin?” dediler, ayrýldým, özel sektöre geçtim.

Bir gruba baðlý olan çalýþtýðým lisenin birkaç uygulamasýný sorguladým. Açýkça “Senin yerine biz düþünürüz, sen düþünme, sadece iþini yap!” dediler. Düþünmem lazýmdý, ayrýldým.

Askere gittim, gözümde büyüttüðüm askerliðin sadece itaat olduðunu, düþünmediðini, sorgulamadýðýný gördüm, soðudum.

Çevremde hep muhalif addedildim. Halbuki ben muhalif deðildim, sadece düþünüyor, sorguluyordum. Yanlýþa yanlýþ diyordum. Devletim, liderim, þeyhim, komutaným, müdürüm ne derse doðrudur demedim. Bir yanlýþ görmüþsem yanlýþ olduðunu söyledim. Düþünebildiðimi, insanlarýn düþünmesi gerektiðini, sorgulamasý gerektiðini ifade ettim.

Peki, bu yazýyý neden yazdým?

Hafta sonu üniversite sýnavý vardý. Oðlum üniversite kampüsünde sýnava girdi. Þehirle üniversite arasý 20 kilometre.

Oðlumu sabah sýnava götürdüm, býrakýp dönecektim. Çocuk bina giriþinden geri döndü, ne oldu dedim, cebindeki parayla içeri almamýþlar. Metal dedektöründe sýkýntý olmasýn diye bozuk para vermemiþ, dönüþte dolmuþla gelsin diye kaðýt para vermiþtim, onu cebinden çýkarttýrmýþlar, içeri almamýþlar.

Çocuðun sýnav öncesi morali bozulmasýn diye parayý alýp tamam, dedim, sen gir sýnavýna, biz buralardayýz, bekleriz.

Onun ardýndan ben yöneldim kapýya, giriþte kontrol yapanlara haykýrdým: “Bu çocuklar 20 kilometrelik yolu yürüyerek mi dönecekler þehre, hangi akla mantýða hizmetle parayla içeri girmesine izin vermiyorsunuz?”

“Bizim bir suçumuz yok beyefendi, ÖSYM’nin aracýsýyýz biz, kural böyle, sadece kimlik kartý ve sýnav giriþ belgesi olacak, baþka þeyle içeri girilmeyecek diyor ÖSYM.”

Düþünmekten aciz görevliler için haykýrmak zorunda kaldým: “Kardeþim, ÖSYM’deki dangalaklar bu çocuklarýn nasýl geri döneceðini düþünmedi diye siz de mi düþünmüyorsunuz? Ýnisiyatif kullanýn, bunca çocuðu ailesi burada bekleyecek mi, ailesinin arabasýyla gelemeyen, dolmuþla gelen çocuk yürüyerek mi dönecek þehre, sizin çocuðunuz olsa ne yapacaktýnýz? Bu çocuklar ceplerindeki beþ lirayla kopya mý çekecekler?”

Sanýrým düþündüler ki benden sonraki çocuklarýn parayla içeri girmesine izin verdiler.

Düþününüz lütfen!

Düþünün, sorgulayýn, fikir üretin, varlýðýnýzý fark ettirin.

Tebaa olmayýn!