Online Üye
Online Ziyaretçi
Hasret kokar taşı toprağı bu şehrin. Vuslat ümidiyle dualar serilir gecenin ayazına. Şiirler sözler dökülür elveda okumaya yeminli çarpık dudaklar.
Bir veda busesi değil midir ayrılık ya da göçetmeye zorunluluk kılan bir mecburiyet.
Hüznün sesleri duyulur güneşin battığı bilinmeyen o meçhul şehirde. Sevda sokakları tenhalaşır. Öksüz kalır sokaklar. Eski sevdalardan yeminli aşklardan arınmıştır sokaklar.
Keder dolar şehre. Her caddenin her sokağın aşk koktuğu, yüreklerin aşk çırpıntısıyla alevlendiği o aşk şehri şimdi yoksul, perişan, yanlız...
Bir evi bir odayı aydınlatan lamba ise yürekleri aydınlatan da aşktır. Şimdi o da yok gönüllerde.
Eskiden aşk kokardı bu şehir. Kaldırımları sokakları yolları aşkın nağmesini oluştururdu. Çünkü bir evi yapan ustanın ailesine duyduğu aşk sayesin de olmadı mı bu yapı? Ya da elinde taze gevrek simitleriyle dolanan simitçinin aşkı değil midir gercinlerin mutluluğu.
Eskiden aşk vardı. Anadolu aşk kokardı. Bir mevlana var dı ki onun aşkı yere göğe sığmazdı. Gelmemiştir dünyaya onun gibi bir aşık. Eylemleri aşkı yansıtırdı. Çünkü sevgilisi bunu istemişti.
Aşk vardı gönüllerde içi boş değildi aşkın. Aşk denildiğinde süleymen çelebi'nin gözyaşlarıyla ıslanırdı mevlid-i şerif, dilinde türkü olurdu ıtrinin ve veysel karani hep uzakları izlerdi. belki bir gün güllerin efendisi gelir diye. gelen olmadı ama o hep o aşkla bekledi.
Eskiden aşk vardı şimdi karanlık yüreklerde mahkum olan.
CUMALİ AKTAŞ
Yazarın
Önceki Yazısı