Online Üye
Online Ziyaretçi
Klasik haber spikerlerinin söylemidir: sözün bittiği yer…
Peki, öyle mi?
İnsanlar neden anlatmak ister kendini anlaşılmayacağını bildiği halde veya hiçbir şeyin değişmeyeceğini bildiği halde neden anlatmak ister. Sözlerin anlamını tükettiği gerçeğini bildiği halde neden anlatmak ister.
Bir feryat mı? Yoksa isyan mı?
Kanadı kırılmış kuş misali. Sevdiğinden ayrı düşmüş bir kuştan Çaresiz bir feryat yükselir. Kendi çığlığında kendi sesiyle boğulma anıdır. Haykırışlar devam eder. Giden yâre bir haykırıştır ama duyar ama duymaz ne önemi var ki? Kuşun feryadı zamanla yerini ağıda bırakır. Artık ağıtlar yükselir. Ses sizlikler içinde boğulan bir sesle yakılan ağıtlar…
Veya
Sevdiği kadını geç fark etmiş bir âşık misali. Buldum derken kaybetmiştir sevdiğini. Bu durum bataklıkta olmak gibidir. Yol kat etmek adına çırpındıkça daha derine batma halidir. Yani zamana ve hayata isyandır.
Sonuç değişmez olsa bile emektir verilen. Güzel kılan da budur.
…………………………………………………………………………….
Zaman geçtikçe tükeniyorum
Zamanın kahpeliği böyle olsa...
Toz konduramadığımız yaşanmışlıklar
Zaman tünelinde anlamsızlaşınca kendi yalnızlığımızdır bize kalan.
Bu yalnızlık zamanla acımasızca çarpar yüzümüze...
Artık içi boş sözler hayatımızın temel taşlarını 0luşturur.
Bu sözler anlık duygularla oluşan sözlerdir
Yani yansıması olmayan sözlerdir.
Yansıması olmayan bu anlık sözlerin oluşturduğu imkânsız hayaller...
Bütün bunlar bataklıkta yol kat etmeye çalışan aciz duygulara benzer.
Ve bu aciz duyguların oluşturduğu tek gerçeklik ise hüzün...
Hataların devamı misali bitmez sanırız bu hüznün de...
Lakin bu da biter.
Geriye kalan ise cisim değil yalnızca isimdir.
İşte hayat ve zaman kahpeliği de budur...
ATEŞ