Ne kadar güzel bir þarkýdýr Barýþ Manço’nun Gönül Ferman Dinlemiyor þarkýsý. Acýklý lý mý acýk bir þarký. Ben bu þarkýyý dinlediðimde içimde geçmiþe dair bir takým hislere uyanýyor. Ama bu hisleri ne ben anlatabilirim ne de anlattýklarýmdan bir baþkasý arayabilir. Yaðmurlu bir sabah geliyor zihnime ve zamanla silikleþmiþ. Siyah önlüklü bir çocuðum. Çocuklar hüznü bilir mi? Ben biliyorum o zamanlardan. Sonra sobasýnýn üzerinde kýzartýlan ekmeðim müthiþ kokusu, çay kaþýðý þýngýrtýlarý. Ýnsan geçmiþini ve geçmiþte yaþadýklarýný neden hep özler bilemiyorum. O ben geçmiþimi özlüyorum. Çocukluðumun benden baþka hiç kimsenin bilmediði anýlarýný özlüyorum. Belki yalnýzca çocuk olduðum için, belki hiçbir sorumluluðum olmadýðý için, bilemiyorum. Pek rahat bir çocukluk geçirmiþ olmasam da çocukluk yýllarýmý özlüyorum. O saflýðý, dürüstlüðü ve kandýrýlmaya hazýr halimi.

Barýþ Manço’nun bu þarkýsýnýn videosu her sabah bir televizyon kanalýnda yayýnlanýrdý. Ben sýrf bu müzikli videolarý izlemek için erkenden uyanýrdým. Aslýnda o zamanlar televizyon benim için gerçekten de büyük bir lükstü. Çünkü her istediðimde televizyon izleyemiyordum. Þimdiki gibi de deðildi üstelik birkaç tane kanal vardý o kadar. Ama sabahlarý okula gitmeden önce televizyon izleme özgürlüðüne sahiptim. Sabahlarý erkenden kalkardým. Caným babaannem kahvaltý sofrasýný hazýrlamýþ olurdu. Unutulmaz anýlar bunlar. Özellikle sobanýn üzerinde kýzaran ekmeðin kokusu. O ekmeðin üzerine margarin sürerdim. Yaðýn erimiþ hali hala gözlerimin önünde. Sonra üzerine çökelek peyniri ekip çayla beraber yerdim. Bu lezzeti anlatmamýn imkaný yok. Daha sonra daha güzel mekanlarda daha güzel kahvaltý sofralarýnda oturdum. Ama bu bahsettiðim lezzeti hiçbir yerde yakalayamadým. Hep özledim. Bunun sebebinin ne olduðunu düþündüm sýk sýk. Ama elbette ki bulamadým. O zamanlar ilkokul önlükleri siyahtý. Ben ilkokuldan mezun olduðum sene maviye döndü önlükler. Ben pek tasvip etmedim bu durumu. Zira siyahýn kendine has bir asilliðinin olduðunu düþünürüm hep. Sanýrým herhangi bir tüketim maddesi ne kadar kýt ise o kadar deðerli oluyor. O yýllarda düþünüyorum da hayatýmdaki tüm tüketim maddeleri kýttý. Yani yiyecekler, giyecekler ve insanýn aklýna her ne gelirse hepsi. Çayý hesapla içer, ekmeði hesapla yerdik. Kýyafetlerimiz muhakkak kullanýlmýþ kýyafetler olurdu. Ayakkabýlar ayaðýmda paralanana kadar yeni bir ayakkabý alýnmazdý. Þimdilerde ise tamamen bir bolluk dünyasýnýn içerisinde yaþýyorum. Ama eksik olan bir þeyler var. Hiçbir þeyden lezzet ve keyif alamýyorum. Çocukluðumdaki gibi olmuyor hiçbir þey. Benim bu halimi Hz. Adem’in durumuna benzetiyorlar. Diyorlar ki tüm insanlar geçmiþlerini özlerler, çünkü Hz. Adem geçmiþi özlemektedir. Çünkü Hz. Adem geçmiþte sonsuz nimetlerin, rahatýn ve huzurun olduðu cennetten kovulmuþ, dünya gibi yokluðun ve sýkýntýnýn olduðu bir yere gönderilmiþtir. Bu yüzden cenneti özlemektedir, bu yüzden geçmiþi özlemektedir. Biz insanlarda atamýz Hz. Adem gibi geçmiþi özlemekteyiz. Acaba bu cennete duyulan özlem midir? Buna inanmak istiyorum. Bence geçmiþe olan özlemimizin nedenleri; öncelikle geçip gittiði için hiçbir sorumluluðunun olmamasý, uzakta olduðu için yaþananlara karþý daha umarsýz ve daha cesur bir tavýr takýnmamýz ve geçmiþe müdahale þansýmýzýn olmamasý. Yaþadýðýmýz þu ana müdahale þansýmýz var ama ne kadar cesuruz? Geçmiþi düþünürken ki kadar cesur muyuz? Hiç sanmýyorum. Ýþte bu yüzden film izlemeyi seviyor insanlar.

Siyah önlükle okula gittiðim zamanlar epeyce geri de kaldý. Elbette ki geriye dönmek gibi bir þansým yok. Býrakýn o zamanlarý insan bir saniye geriye gidemiyor. Sýkýntýlý yýllarýmdý o yýllar. Ama ne Barýþ Manço’nun Gönül Ferman Dinlemiyor þarkýsýný unutabilirim ne de sobanýn üzerinde kýzartýlan ekmeðin kokusunu…