Kabahat Güneşin
Kabahat güneşin mutsuzsa insan.
Buludu çağıran o değil mi ki ...
Karanlığa gömüp de kainatı...
Acılar doğuran o değil mi ki...
Mazereti vardı ıslah olunmaz.
Gülleri zakkumdan asla yolunmaz.
Hep mağrur,hep asi eşi bulunmaz.
İnsanı yoğuran o değil mi ki...
Bazan bir kuşun ötüşünde ışır.
Bazan suyun sesine sevgi taşır.
O dur helakımız ,o değil mi haşır.
Bitişi çığıran o değil mi ki...
Ayın atasıymış dolaylı düşü.
İzini sürerdi milyonca kişi.
Isıtmak ,ışıtmak mı sade işi.
Sevgiyi soğuran o değil mi ki...
Ateşe attılar yandı yakıldı.
Ne ruh idi ,ne bedendi,akıldı.
Asırlardır boş havaya takıldı.
Yandıkça bağıran o değil mi ki...
Lutufun şehrine koşar daima.
Denizler dağları aşar daima.
Her nefes alışta yaşar daima.
Yeniden doğuran o değil mi ki...
(
Kabahat Güneşin başlıklı yazı
Lütuf VELİ tarafından
3/21/2013 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.
