Okullarýn açýlmasýna kýsa bir süre kaldý. Uzun bir yaz tatilinin ardýndan ders zili yeniden çalacak. Bu nedenle de gazetecilik görevim nedeniyle geçtiðimiz yýl bir okul önünde yaþadýðým bir olayý sizlere aktarmak istiyorum.

Büroda oturduðum sýrada bir ilköðretim okulu önünde öðrencilerin kavga ettiði haberini aldým. Söz konusu okul önüne gittiðimde aþýrý bir kalabalýk ve yerde býçaklanmýþ vaziyette yatan bir öðrenci gördüm. Yan tarafta da polisin tuttuðu yaþlarý henüz 12 ile 13 arasýnda deðiþen birkaç ilköðretim okulu öðrencisi vardý. Manzara karþýsýnda adeta tüylerim diken diken oldu. Haber sonrasý sordum kendi kendime bu gençlik nereye gidiyor diye?

Kavganýn nedeni nedir bilinmez ama bilinen bir gerçek var ki o da gençliðin hiçte iyiye gitmediði. Yaþý 12 – 13 olan bir çocuðun üzerinde býçak taþýmasý ve bu býçakla da okula gelmesi gençliðin nereye gittiðini açýkça ortaya koyuyor aslýnda.

Son günlerde televizyonlarda artan þiddet içerikli filmler, ailelerin duyarsýzlýðý bu olaylarýn nedeni olsa gerek. Düþünün daha küçücük bir çocuk. Elinde kalem olmasý gerekirken, býçak bulunuyor. Bu konuda herkese büyük görevler düþüyor. Anne – baba – öðretmen ama herkese. Anne babalar uyanýn.

Çocuklarýmýzýn durumu periþan. Vurdumduymazlýðý, kendi iþlerimizin içinde boðulmayý bir tarafa býrakalým, çocuklarýmýzla ilgilenelim. Onlarla arkadaþ olalým, sorunlarýný dinleyelim, birlikte çözüm yollarý üretelim. Öðretmenler de ayný þekilde derslerin yaný sýra öðrencilerle arkadaþ olmalý onlarýn sýkýntýlarýný dinlemeli. Aksi takdirde bu gençliðin sonu hiçte iyi görünmüyor.