Dinle sevgili;
Senden sonra hiç kimseyi sevmedi bu gönül
Sevemedi...
Sadece şiirlerinde yaşadı aşkı...
Kah bazen güldü
Kah ağladı da
Yine de düşürmedi dillere seni
Yanmanın harını bir kendi bildi
Bir de Allah...
Sabır bilendi hep duyguları
Bilendikçe bilendi de
Yine de ilenmedi ahh edip
Zararı bir kendineydi
Bir de kalbine
Biçtikçe biçildi...
Sızlanmadı...
Olur olmaza sığınıp,
Deva aramadı tükenmişliğine...
Şiirleri onun en büyük ilacıydı çünkü...
Bir kalemi vardı yanından hiç ayırmadığı
Bir de defteri
Ve duygu dolu kocaman da bir yüreği...
Bazen kitap arası etti duygularını
Ara ara nemlenmesin diye de
Çıkarıp sundu size
Hasıraltı ettiği duygularıysa cabası
Onlara ne sayfaları yeterdi zaten yazmaya
Ne de kalemi...
Kırılan bir ömrü yazmak o kadar kolay değildi,
Birleştirip tüm parçalarını eksiksiz
Ve yan yana dizebilmek yine pürüzsüz...
Takılmasın diye yüreğine pişmanlıklar
Kendinden çok özen gösterirdi,
Kırmamak için kalpleri
Bilirdi ki insanı bir pişmanlıklar yıkar...
Bir de yârsızlıklar...
Adresi hep bildik tanıdıktı
Ya salaş bir kıyı köyü
Ya da kıraç bir dağ eteği
Yaz ve bahar onun için çok uzaktı
Ekvator'u zapt etmek gibi
Zapt etmek dedim de, sahi
Bu kelime bana ne kadar da yabancı...
Hep kaybeden ben olduğum için,
Dengeleyemedim bir türlü, aklımla kalbimin terazisini
Duygularım mantığıma hep yenik düştü...
Sol yanım ondan hep eziktir benim...
Ondan hep kıraçtır yüreğim...
Oysa şimdi mevsim yaz
Olsun ne çıkar ki benim kıyılarım nasılsa
İlkbaharda hep güz...
Yaz ortasında kış...
Not: Bazen dönüp baktığımda geriye...
Ben; ne çok senmişim meğerse...
Ne az ben...
Kardelen
Serap Sönmez
06.07.2013
