Ne demektir hiç biliyor musun?

Gelip geçen mevsimlere, içimi titreten hüzne

Ruhumdan nükseden hicrana hiç önem veriyor musun?

Sevmenin, gönül vermenin

Feda olmak için þükretmenin feyzini

Tefekkür ve tahayyül ettiren çilesini, sabýrda eðiten ülfetini

Kanaatle boyun büktüren teslimiyeti, hiç sinende fark ediyor musun?

Ne vakit solan yapraðý görsem

Düþlerimi süsleyen ümitler içinde sessizce nefeslensem

Hiç emele tevessül etmesem, heves için sevgiyi feda etmesem

Aþkýn hicran zerkeden firkatiyle bir ömür halime þükredip öyle göçsem

Hangi kabrin yanýndan geçsem

Yüreðime seslenen enginliðin içinde baþýmý önüme eðsem

Bin hüzün içinde göçüp giden ümitlerin yâdýyla gönlümü teskin etsem

Akan gözyaþlarýný, sukut ettiren vicdaný, ruhumdan neþet eden hicraný dindirsem

Artýk ne söylesem kar etmeyecek bilirim

Vurgun yemiþ umudu teselli etmek için evet, yorgunum

Ýçime batan, yüreðimi sýzlatan, halimde þevk ve sürur býrakmayan

Düþlediðim hülyalar için yanarým, artýk bir nida etmesen de çaresiz susarým

Ýnsan umut içinde yaþar, hasrete kanar

Ruhunu ve kalbini sevda bürümüþse hicran içinde coþar

Hüzün sokaklarýna sessizce dalar, her nazarýnda ümit vecdiyle þakar

Artýk onun dünyasý, firkate adanmýþ hülyasý, kulluk kimliðini tahkike sokar

Ýnsan beden diliyle deðil

Kalbin aklý ve lisanîyle nazar etmelidir

Kalbin en müstesna bir Nazar gâh olduðunu bilmelidir

Gönlünü ve iradesini O’nun rýzasý ve muhabbetine hasredip þükretmelidir

Mustafa CÝLASUN