Yeme içme ayý deðildir elbette Ramazan. Yiyip içerken bahþedilen nimetler üzerine tefekkür ve berekete þükür ayýdýr.

"Eðer ümmetim Ramazan ayýnda tecelli eden fazilet ve mükâfatlarý gerçekten bilmiþ olsalardý, bütün senenin Ramazan olmasýný temenni ederlerdi" buyuruyor Peygamber(asm).

Teri kurumadan ücretini alan iþçi gibi, orucunu hakkýyla ve þükrüyle tamamlayan mümin, elbette mükâfatýný da hemen alacaktýr. "Þükredin artýrayým" buyuruyor ya Zulcelal-i ve’l ikram.

"Müminin kendisiyle neþelendiði iki sevinci vardýr. Biri iftar vaktindeki oruç bozma sevinci. Diðeri Rabbine kavuþtuðu zamanki sevinci" buyuruyor Resûlullah ve iftar anýnýn güzelliðini, neþesini ve önemini vurguluyor. Bu umudumuzu da artýrmalý, öyle deðil mi?

Bediüzzaman Ramazan’ýn, Allah’ýn Rablýðýna, insanýn sosyal hayatýna, özel hayatýna, nefis terbiyesine ve Ýlahi nimetlere þükre bakan hikmetleri olduðunu söylüyor. Yeryüzünün bir nimet sofrasý olduðunu ancak insanlarýn gaflet perdesi altýnda ve sebepler dairesinde bunu tam olarak göremediklerine, bazen unuttuklarýna dikkat çekiyor. "Ramazan-ý Þerifte ise, ehl-i iman birden muntazam bir ordu hükmüne geçer. Sultan-ý Ezelî’nin ziyafetine davet edilmiþ bir surette akþama yakýn "Buyurunuz" emrini bekliyorlar gibi bir kuluk tavrý göstermeleri, o þefkatli ve haþmetli ve külliyetli rahmaniyete karþý, vüs’atli ve azametli ve intizamlý bir ubudiyetle mukabele ediyorlar" buyuruyor.

Allah’a teþekkür etmek; o nimetleri doðrudan doðruya O’ndan bilmek, o nimetlerin kýymetini takdir etmek ve o nimetlere kendi ihtiyacýný hissetmekle olur. "Ýþte Ramazan-ý Þerif’teki oruç, hakikî ve hâlis, azametli ve umumî bir þükrün anahtarýdýr. Çünkü sair vakitlerde mecburiyet tahtýnda olmayan insanlarýn çoðu, hakikî açlýk hissetmedikleri zaman, çok nimetlerin kýymetini derk edemiyor. Kuru bir parça ekmek, tok olan adamlara, hususan zengin olsa, ondaki derece-i nimet anlaþýlmýyor. Halbuki iftar vaktinde o kuru ekmek, bir mü’minin nazarýnda çok kýymetdar bir nimet-i Ýlahiye olduðuna kuvve-i zaikasý þehadet eder. Padiþahtan tâ en fukaraya kadar herkes, Ramazan-ý Þerifte o nimetlerin kýymetlerini anlamakla bir þükr-ü manevîye mazhar olur. Hem gündüzdeki yemekten memnuiyeti cihetiyle; "O nimetler benim mülküm deðil. Ben bunlarýn tenavülünde hür deðilim; demek baþkasýnýn malýdýr ve in’amýdýr. Onun emrini bekliyorum." diye nimeti nimet bilir; bir þükr-ü manevî eder. Ýþte bu suretle oruç, çok cihetlerle hakikî vazife-i insaniye olan þükrün anahtarý hükmüne geçer."

Yine Ramazan’da "zenginler, fukaranýn acýnacak acý hallerini ve açlýklarýný, oruçtaki açlýkla tam hissedebilir. Eðer oruç olmazsa, nefisperest çok zenginler bulunabilir ki, açlýk ve fakirlik ne kadar elîm ve onlar þefkate ne kadar muhtaç olduðunu idrak edemez. Bu cihette insaniyetteki hemcinsine þefkat ise, þükr-ü hakikînin bir esasýdýr. Hangi ferd olursa olsun, kendinden bir cihette daha fakiri bulabilir. Ona karþý þefkate mükelleftir. Eðer nefsine açlýk çektirmek mecburiyeti olmazsa, þefkat vasýtasýyla muavenete mükellef olduðu ihsaný ve yardýmý yapamaz; yapsa da tam olamaz. Çünki hakikî o haleti kendi nefsinde hissetmiyor."

Þüphesiz, düþünen ve akleden insanlar için her nimet, Allah’ý hakkýyla takdir etme, O’nu anma, O’nu yüceltme ve O’na þükretme vesilesidir. Kâinat sofrasýnýn ufak bir benzeri olan Ramazan soframýzdaki her lezzetli yiyecek ve içecek elbette Rabbimizin ikramýdýr. Bunu düþünür, þükrederiz.

Ancak bir nimet daha var ki, eðer o olmasaydý, çeþit çeþit yiyeceklerin bizim için hiçbir anlamý da olmayacaktý; tat alma özelliðimiz... Allah’ýn özel olarak yarattýðý bu nimeti göz ardý etmek, büyük nankörlük olur þüphesiz.

Ramazan ve oruç ibadeti, Allah dilemediði takdirde hiçbir þeye malik olamayacaðýmýzý, tüm nimetler için O’nun lütfuna muhtaç olduðumuzu daha iyi kavrayacak ahlâka ulaþmamýza vesiledir.

Üstad’ýn ifadesiyle; "Ramazan-ý Þerifte en zenginden en fakire kadar herkesin nefsi anlar ki: Kendisi mâlik deðil, memluktür; hür deðil, abddir. Emir olunmazsa en âdi ve en rahat þeyi de yapamaz, elini suya uzatamaz diye mevhum rububiyeti kýrýlýr, ubudiyeti takýnýr, hakikî vazifesi olan þükre girer."

Ýnsan oruç vesilesiyle büyüklenmekten vazgeçer, aczini ve fakrýný görür. Þefkat ve merhamete ne kadar muhtaç olduðunu anlar. Manevî þükürle Ýlâhi rahmet kapýsýný çalmaya hazýrlanýr. Bediüzzaman’a göre "Ramazan-ý Þerifteki oruç doðrudan doðruya nefsin firavunluk cephesine darbe vurur, kýrar. Aczini, za’fýný, fakrýný gösterir. Abd olduðunu bildirir."

Bu Ramazan, Peygamberimiz(asm)’ýn sofra duasý bizim de duamýz olsun;

"Hamd, açlar içinde bizi doyuran Allah’a mahsustur. Hamd, çýplaklar içinde bizi giydiren Allah’a mahsustur.Hamd, yaya yürüyenler içinde bizi bir vasýtaya bindirene mahsustur. Hamd, cahiller arasýnda bize öðreten Allah’a mahsustur. Hamd, alemlerin Rabbi olan Allah’a mahsustur."

"Elbette Rabbin sana verecek, böylece sen hoþnut kalacaksýn..." (Duha Suresi, 5)