Kalabalık şehirlerin kimsesiz çocuklarıydık
Birimizin elinde simit tepsisi
Diğerimizde boya sandığı
Avazımız çıktığı kadar bağırıyoruz
Acıkanlar bir simit diye sesleniyor
Ayakkabısını boyatacak adam ise
Hey çocuk
Boyar mısın ayakkabılarımı
Baktığımda kendimi görmeliyim diyor
Aslında
Biliyor musun abi
Sesimizi duyurmak
Yada bir şeyler satabilmek için
Bağırmıyorduk
Bizi görmelerini istiyorduk
Daha küçüktük
Ve halimizi anlatamayacak kadar utanıyorduk
Bir umut sesleniyorduk etrafa
Çocukluğumuzu görüp
Büyüklük edecek
Büyükler bekliyorduk
Oysa
Kimsenin bizi görmeyeceğini biliyorduk
Çünkü
Zaman eski zaman
İnsanlar o eski insanlar değil
Gücünün yettiği kadar özel
Gücünün yetmediği kadar hiçsin
Paran varsa
Eli bol annen baban varsa
Her şey tamam
Yoksa
Sende bu koca dünya'da
Hiç kadar etmezsin
Dedim ya abi
Utanıyorduk
Çünkü
Ne eli bol bir anne babamız
Ne de amcamız akrabamız vardı
Biz sokak çocuklarıydık
Hemde kimsesizdik
Ve umutsuzluğun içinde
Umutla sesleniyorduk hayata
Belki bir gün biri duyar
Çeker bizi buralardan
Hani hiç olmazsa okurduk o zaman
Belki ayakkabı boyacısı değil
Öğretmen olurdu birimiz
Belki simit satan çocuk değil
Doktor olurdu diğerimiz
Ne güzel bir hayal değil mi abi
Ama sadece
Hayal İşte
Yazan Seslendiren
Mehmet Aküzüm
(
Sokak Çocukları başlıklı yazı
Mehmetakuzum tarafından
22.07.2013 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.
