Sen gittin
Manzaram yalnızlığa
Denizimin rengi siyah'a
Gökyüzüm kızıla çaldı
Sen gittin
Evim mahpusa
Gönlüm zındana döndü
Ki demirleri soğuk
Penceresi yok
Korkuyla baş başa kaldım
Sen gittin
Artık;
Kaldırımlar taşımıyordu beni sırtında
Yürürken sevda sokağında
Öyle bir başıma
Ve geçerken bir direğin altından
Işıklar söndü
Gece kasvetiyle üzerime çöktü
Gölgeler peşime düştü
Saklandım
Kendi gölgemden
Beni bırakmayan
Senden kaçtım
Sen gittin
Hani Hiç korkmayan o adam var ya
İşte böyle korkak kesildi
Sen gittin
Dil yarası değil
Yürek sızısı zamanlar geçirdim
Olmayan penceremin buğusuna seni çizdim
Gözlerine baktım
Kendimi bir kez daha kahır ettim
Bağırdım kendime avazım çıktığı kadar
Kızdım öyle delice
Nasıl izin verebildim
Çekip gitmene
Hemde seni bu kadar severken
Ve sonra
Haykırdım
Yığıldım dizlerimin üstüne
Ağladım çocuk misali
Gölgen tuttu ellerimden
Baktım yüzüne
Utandım
Sadece üç kelime diyebildim
Özür dilerim sevdiğim
Özür dilerim
