’’Aç mısın açıkta mısın?’’
diye bağırdı adam.
Ve doydu kadın...
İki damla yaş öptü
gözlerini o an
Birinin yüreği bir başına
Diğerinin ruhu çırılçıplak
Sonra oturdu ayna karşına
Yüzünden başladı ağlamaya
Dört duvarı yalnızlık olan bir bakışla
Dakikalarca kendine baktı
Titreyen dudaklarla uzanıp düşlerine
Geride kalan soluk yıllara
hıçkıra hıçkıra vakur bir tebessüm attı
Üşüdü elleri
Bu kaçıncı kanayışı bileklerinden
Unutuldu adı
’’Sen de kadın mısın ?’’
sesine çarpa çarpa ayna karşısından kalktı
Mutfakla oda arası süpürdü umutları
Yoruldu,nefessiz kaldı
Sesi sesine dolandı
Özgürsüz gölgesine yaslanarak
İçinden geçenleri sim
siyah saçlarıyla sardı
Aç ve açıkta kalmayan bedenine inat
Teninden soyup sözleri
Dilini döven bir
anne çığlığıyla
Son kez fısıldadı
’’Bir daha gelirsem
dünyaya
Unutma
Senden alacağım olsun
Dokun
şiir kokan parmaklarıma
İki elimi yakanda bıraktım hayat...’’
01.08.2013
Arzu Karadoğan
