3 yýl kocaman 3 yýl oldu unutmak hiç aklýma gelmedi ama özlem hiç içimden çýkmadý. Duâyla sabýrla 3 yýl. Yazarken kendi kendime “ özlemden daha garip bir þey sanki “ diye tekrarladým. Baþýný yastýða koyduðunda dertler sýralanýr, uyutmaz insaný. Sevgi dert deðildi ama kavuþmak sorundu. 3 yýl boyunca her sabah uyandýðýnda yaþamdan önce aklýma gelmesi (offf.) Belki fazla bir vakit deðil ama o sýra doðan bir bebek þimdi konuþuyor koþuyor ve bir sürü þey daha. Her gün daha çok büyüyor sevgisi. Her daim özlem peþimde. Ben öyle derin cümleler kuramam olaný aktarýyorum iþte. Ýki çift güzel kelime duysam aðzýndan ilk bulduðun su tanesinde kendimi boðasým gelmiþti. Bana son sözü böyle güzel olsun diye. Bazen öyle büyük sancýlar oluyor ki içimde, bir þeyler erir gibi. Özleyince insanýn burnunun direði sýzlar benim bildiðim; ama benim bildiðim olmuyor içim sýzlýyor (!) Ýçimdeki ses lanet olsun hiç susmuyor. Gündüzleri yaþam telaþýnda susuyor, gece olunca uyutmuyor. Boðazý kurudu içimdeki sesin “ çay içmek “ iyi gelir.. ( Nereden nereye baðladým konuyu ya  )