Yeryüzü olanca cömertliði ile baharý yaþýyordu. Her taraf papatya, menekþe, lâle ve çiðdemlerle rengârenk oluyordu. Yeþilin her tonu gözlerimize ziyafet çekiyor. Küçük bir çiçekte rahmet denizi, koskoca bir âlem. Çiçeklerde görülen renk cümbüþüyle, eflâtunda, sarýda, yeþilde, kýrmýzýda güzellikleri okuyoruz satýr satýr, hece hece. Tabiat ayaða kalkmýþ, tabiat secdede, bir mektup gibi bizi oku diyor. Rüzgârý, fýrtýnasý, þimþeði, yýldýrýmý ve hýþýrtýsýyla bize sesleniyor. Þýrýl þýrýl akan derelerden, çaðlayanlardan bir tas su içmek istiyorum þifa niyetine. Ýçtiðim bu sular kor gibi yanan yüreðimi soðutsun istiyorum.

Bir ceylanýn zýplayarak koþmasý, bir yaðmur damlasýnýn yanaðýmý ýslatmasý, gece vakti gökyüzündeki pýrýl pýrýl parlayan yýldýzlarýn bana göz kýrpmasý, papatyalarýn neþeli bir þekilde saða sola sallanmasý, mantarlarýn bir anda yeryüzüne çýkýp selama durmasý, kayalarýn asýrlara meydan okurcasýna kýyama kalkmasý, rüzgârýn etkisiyle otlardan gelen sesin kulaðýmda uðuldamasý, yapraklarýn en güzel mûsikileri aratmayacak þekilde fýsýldamasý yüreðime öyle huzur veriyor ki anlatamam...

Çiçekle uðraþmak gerçekten zordur ama bir kere tadýný alanlar için bu iþ en büyük zevktir. Önemli olan bu iþi yaparken yok yere bahaneler aramadan, kara çalmadan, efendim þartlar çok zor, zemin pek kaygan, iþler yoðun diye sýzlanmadan âþýk Ferhat gibi gerektiðinde daðlarý delerek, tüneller kurup, nurlu ufuklara yelken açabilmektir. Labirentlerden korkmadan azim ve sabýr sonucunda çýkýþ yolunu bularak gün yüzüne çýkmaktýr. Kar çiçeði kimliðinde soðuk gönüllere aldýrmamaktýr. Bir kardelen misali zorluklara baþ kaldýrmak, evet bende varým, buradayým diyerek kýyama kalkmaktýr. Aþk diliyle sineleri yarmaktýr. En olmaz kuytulardan bir hayat bulup fýþkýrmaktýr. Çiçeklerle uðraþmak sabýrdýr, neþedir, harekettir, topraktan fýþkýran sinelerin bereketidir.

Çiçek bir ümit kývýlcýmý, gayretin ilk ýþýðý, buzullarýn ilk hareket noktasýdýr. Gözlerin güzelle buluþmasý, kavuþmasý ve ilk kucaklaþmasýdýr. Yüzümüzü ekþitmeden gel demek, onu olduðu haliyle kabullenmektir. Çiçekler birer teselli pýnarýdýr. Hasretin bittiði, kýrgýnlýklarýn çürüdüðü, mazlumlara el uzatýldýðý andýr. En güzel duygularýn kokusunun yayýlmasýdýr. Güzel kokularla konuþmaktýr.
Bahar ve çiçek, gül ve bülbül, öðretmen ve öðrenci, birbirini tamamlayan önemli deðerler. Hayat serüvenim bu güzelliklerle baþladý. Gelin bu aþký, bu sevdayý birlikte okuyalým.

Mesleðe Ýlk Adým… Karadeniz’in Ýncisi Ordu…

Yýl 1979 Þubat ayýnýn ikisi. Ankara’da soðuk bir kýþ günü. Bir ilkokulda çektiðim kur’a sonucu görev yerim belli oluyordu. Ordu Valiliðine çýkan görev belgemi elime alýnca ýþýl ýþýl gözleriyle bana bakacak, mis kokularýyla beni mesleðe alýþtýracak, sýcacýk nefesleriyle bana memleket hasretini unutturacak, çeþitli bahçelerin has kokulu bin bir renk ve güzellikteki eþsiz çiçekleri gözümün önünden bir film þeridi gibi geçti. Artýk öðretmendim. Bana o tatlý dilleri, güler yüzleriyle öðretmenim diyeceklerdi. Sevgili öðrencilerimle beraber olacak, günüm onlarla geçecek, onlara en baþta sevgimi, bilgimi, ilgimi gösterecek, hayata hazýrlayacak doðruluðu, dürüstlüðü, hak ve adaleti öðretecektim.

Karadeniz’in incisi Ordu’ya yol görünmüþtü. Çiçeklerin sevdasýyla ve heyecan içinde Kayseri’ye dönüyordum. Yollar bir türlü bitmek bilmiyordu. Nihayet memlekete gelmiþ, aileme sevinçli haberi vermiþtim. Hazýrlýklara hýz vererek bir an önce öðrencilerime kavuþmak istiyordum. Bu kutsal görevimin baþarýlý geçmesi için Allah’a dua ediyordum.

Nihayet memleketten ayrýlma vakti gelmiþti. Ailem, yakýnlarým, eþ-dost ve akrabalarla vedalaþarak yola çýktým. Þubat ayýnýn sonlarý idi. Hava insanýn içini titretiyordu. Otobüse binince içim cýz etti. Ýlk defa sevdiklerimden uzun süreli ayrýlmanýn acýsý yüreðime çökmüþtü. Bir anlýk duygu yükünden sonra çocuklarla buluþacaðýmý, onlarý baðrýma basarak yararlý olacaðýmý, zorluklar karþýsýnda Rabbimin bana yardým edeceðini düþündüm. Bunlarý düþünürken bir an çocuklar gözümün önüne geldi. Annemin, babamýn ve sevenlerimin dualarýnýn da arkamda olduðunu hissediyordum. Bir süre sonra içimdeki o sýkýntý daðýlýp gitti.

Otobüs iç Anadolu’dan Karadeniz’e doðru yol alýyor, bozkýrdan yavaþ yavaþ yeþilin her tonunun görüldüðü, denizin mavisiyle yeþilin kucaklaþtýðý o güzelim yerlere yaklaþmanýn heyecaný beni sarýyordu. Karadeniz’e yaklaþtýkça hava yumuþuyor, otobüsün camýndan dýþarýdaki tertemiz, misk gibi hava ciðerime iþliyordu.

Yolumuzun epeyce uzun olacaðýný biliyordum. Kayseri, Sivas, Tokat, Amasya, Samsun derken nihayet uzun ve yorucu bir yolculuktan sonra otobüs sahili dolaþarak Ünye, Fatsa, Perþembe ve sonunda Ordu’ya gelmiþti. Yol beni epeyce yormuþtu. Otobüste pek uyku tutmadýðýndan olacak, baþýmda bir aðýrlýk vardý. Kendimi sanki rüyadaymýþým gibi hissediyordum. Dalgýn bir halim vardý. Gece yarýsý birkaç arkadaþla beraber bir otele vardýk. Ben sanki uyurgezer gibi dolaþýyorum. Odaya girer girmez hiç vakit geçirmeden bir an önce yataða girmeyi düþünüyordum. Öyle de yaptým. Öyle bir uyumuþum ki kalktýðýmda dün geceden hiçbir iz kalmamýþtý. Arkadaþlar benden önce uyanmýþlar sohbet ediyorlardý. Otelin penceresinden þöyle bir dýþarýya baktým. Hava sisli ve nemliydi. Kayseri’nin havasýna benzemiyordu. Kalktým elimi yüzümü yýkadým. Arkadaþlarla beraber kahvaltý yapmak için çarþýya çýktýk.

Týraþ Makinesini Niçin Getirdin?

Otelde birkaç gün kaldýk. Bu süre içinde bir kur’a daha çekecek ve görev yapacaðýmýz okul belli olacaktý. Otelde yaþadýðým bir anýmý sizlerle paylaþmak istiyorum. Çantamdan havluyu çýkarýrken, memleketten getirdiðim elektrikli týraþ makinesini gören arkadaþlar:
— Hocam! Bu da ne! Týraþ makinesini niçin getirdin demezler mi? Ben de þaþkýn bir halde;
— Herhalde týraþ olmak için deyince arkadaþlar gülüþerek;
— Gideceðin köyde elektrik olacaðýný nereden biliyorsun hocam? Diye takýldýlar.

Gün geldi, çekilen kur’a sonucu okulum belli olmuþtu. Arkadaþlarýmýn þaka yollu sözleri de doðru çýkmýþtý. Tayinimin çýktýðý köyde elektrik yoktu. Arkadaþlarýma göre en iyi kura’yý ben çektim. Okulum merkez ilçeye baðlý Gökömer Köyü Hacýlar Mahallesi Ýlkokulu idi. Allah yardým etmiþti. Diðer öðretmen arkadaþlarýn tayinleri þu anda tam hatýrlayamýyorum ama aklýmda kaldýðý kadar birinin ki Fatsa’nýn bir köyüne, diðerininki de Ünye’nin bir köyüne çýkmýþtý. Benim köy þehre on yedi kilometre uzaklýkta idi. Köy merkezinde bizim okula göre daha kalabalýk olan bir merkez okul, iki tane de mahalle okulu vardý.

Benim köy merkeze fazla uzak olmayan caminin altýnda tek derslikli bir yer. Görünüþte okul denecek hiçbir belirti yok. Çok dikkatli bakýldýðýnda bayrak direði fark ediliyordu. Köy çukurda olduðundan zaten köy halký da buraya Alçakköy diyordu. Gece köyden Ordu’nun ýþýklarý görünüyordu. Daha sonralarý ilçelerin þehre çok uzak olduðunu, mahrumiyet bölgelerinde ulaþýmýn çok zor þartlar altýnda yapýlabildiðini atla, katýrla gidilen yolu olmayan yerler olduðunu öðrendim. Tabii ki Allah’a þükrettim.