Bulutlu bir akþamdý.

Ve güneþ batmaktaydý daðlarýn arkasýndan

Bulutlar kýzýla boyanmýþ günün aydýnlýðýný kovalarken,

Adeta yüzlerine pembe mor karýþýmý boyalar sürmüþ gibiydi.

Þekilden, þekle giriyordu bulutlar,

Daðlarýn üzerinde,

Yavaþ, yavaþ bulutlar içinde kaybolan güneþin arkasýndan.

Ýþte o anda benim,

Nedeni belirsiz bir duygu sardý içimi birden.

Ve iki damla gözyaþým,

Süzülüverdi yüzlerime doðru ben istemeden.

Aðlayacak nedenim ‘de yoktu oysa..

Yine’ de süzülüverdi, birkaç damla yaþ gözlerimden nedense

Bir tuhaf olmuþtum,

Buruktu içim, buruktu..

Baktým,

Bir inip bir kalkýyordu, elimi koyduðum sinem.

 

Anlamaya çalýþtým.

Nedendi, bu duygu yaðmuru üstümde biriken.

Nedendi?

Bu bir, hasret’ miydi bu?

Bu bir, unutmak isteyip’ de unutamadýðým biri’ miydi?

Hepsini düþündüm..

Sýraladým geçmiþimdeki anýlarýmý birer, birer gözlerimin önüne getirerek.

Fakat….

O kadar çok olaylar vardý’ ki, beni duygulandýracak,

Hangisinin içinde hüzün yoktu ki düþünmesem!

Ya da ben,

Duygulanmasam.

Belki bir yaðmurlu günün büyüsüydü,

Belki acý bir olayýydý,

Belki hasret,

Belki bir ayrýlýk acýsýydý,

Belki de bir, son baharýn hüznüydü, beni aðlamaya zorlayan.

 

 

 

28 Kasým 2013-11-28

Ahmet Yüksel Þanlý er