Ben kağıda bile dökemedim içimdekileri
Kaldı ki dille anlatayım her şeyimi
Şimdi daha iyi anlıyorum öksüzleri
Konuşamayan o dilsiz sessizleri..
Şimdi anlıyorum ağlayamayan o gözleri
Söylenmeyen o acı sözleri kederleri
Sonu gelmeyen o yetim bekleyişleri
Geceyi hüzne bağlayan o gündüzleri
Bir kere kursakta kalınca o ilk sözler,
Gerisi gelmez tıkanırmış birer birer
Bir kere parıltısını yitirince o gözler,
Dil anlatamaz susarmış yazılan şiirler
Neden konuşmaz o gariban yetimler ?
Neden susar kalır o gariban öksüzler ?
Halbuki konuşsalar yer gök sert inler
Ama bilirler ki onlara tek Rableri yeter
Ve bilirler ki onları herkes anlayamaz
Ve bilirler ki onlarla herkes yaşayamaz
Onların acılarını bilmeyenler tadamaz
Benim suskunluğum bile onlara varamaz
Bakmayın yakındım başta kendi derdime
Onların yanında dertlenmek benim neyime
Peygamber acısı çekiyor her biri sessizce
Gündüzleri susup, dua ediyorlar her gece
Onlar Rablerini böyle sevip böyle iman ediyorlar
Ana babası yanında olanlarsa değer kıymet bilmiyorlar
Oysa olmayanlar geceleri ne hayallere dalıyorlar
Olmayan anne babalarını ne kadar çok seviyorlar
Ellerine geçen her fırsatta "Anne" yazıyor çocuklar
"Seni çok seviyorum ne zaman geleceksin ?" diyorlar
Bazen geceleri rüyadan fırlayıp anne diye ağlıyorlar
Anne... Çok korkuyorum neredesin rüyamda yalnızlık var...
(
Yetim Acısı başlıklı yazı
İsa Baştürk tarafından
2.12.2013 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.
