Peygamber Efendimizin (S.A.V) bildirdigi üzere bir müminin, din kardeşinin hakkında bir suizan besledigin zaman, söyledigin zaman o başına gelmeden ölmezsin...
HAS DOSTLUĞA YOL DURDUM
Avucumda çakıllar gönle zulüm ah-u zar
Atmaya kıyamadım ceplerime doldurdum
Yüklendikçe yüklendim yırtıldı yürekte zar
Olur olmazı yığıp ben aklımı soldurdum
Sabrım sükutumda hep demlendi gaflet riskin
Sandın aymazdı gönül gezerken miskin miskin
Gayya kazan ellerin yüzünden daha pişkin
Edebim çırak tutup kendi saçım yoldurdum
Ayağında etek var bıyık dönmüş kaytana
Zi/kirin zil zurnayken sen sunmuşsun mey tan'a
Yetmemiş bir de şerrin zevkle uyup şeytana
Aczini görür görmez dost hisleri soldurdum
Meğer ne uyanıkmış halef selef oyunmuş
Kendisi alim çoban bizler önde koyunmuş
Kafi gelmemiş hile mazlumluğa soyunmuş
D/arım sürttü burnumu şükrederek bol durdum
Hiç uymadı dostluğa selam veren çağrıma
Zehir zemberek gıybet köz düşürdün bağrıma
Sana inandım oysa katmer kattın ağrıma
El ense çekip gönle ham dostluğu oldurdum
Gönlü heba etmişim kadir kıymet bilmeze
Üşüyorken üstüme yün yorganı ilmeze
Menfaati var iken kemiksiz dil dilmeze
Haddini aşan için heybeme taş doldurdum
Senden elim çektim ben Allah'a havalesin
Gözüm yaşı ayakta intizara kol durdum
Kem sözlerle çıkınlı küflenmiş nevalesin
Hancılar senin olsun has dostluğa yol durdum
HÜZÜN ŞAİRİ: N Y
