Aþk Kazanýr

Gidiþinden bana kalan tek miras sözlerindi.

Havaya savurduðun sözlerin,

‘Gitmeyeceðim’ diyerek gidiþin.

Ve bittin.

Ben kaldým yine paramparça dört duvar arasýnda.

Hýrkamýn köþesine sinen kokun avutmuyor gecelerimi.

Gecelerimin ayazý seni bekliyor ayazýna.

Haykýrýyor çýðlýk çýðlýða.

Sesi titriyor zor bela konuþuyor.

Özlemek ne zormuþ sevdiðim!

Sevmek ne zormuþ.

Elazýð dar þimdi bana.

Gazi caddesi yalnýz kaldý gidiþinde.

Sen gittin ya bu þehir yetim.

Güneþ doðmuyor hiç,

Gidiþin kuraklýk baþlangýcý adeta.

Bak hazar kurudu!

Ne bir güneþ, ne bir bulut,

Yaðmuru da mý götürdün beraberinde.

Ah! Benim insafý yoksun yârim,

Giderken yetmedi mi benden götürdüklerin?

Elazýð’ýn suçu neydi bu oyunda?

Yalnýz yürüyorum yetim kaldýrýmlarda.

Ellerim ceplerimde, gözüm ufukta.

Sonra bir köþe baþýnda duraksýyorum,

Gözlerin deðiyor gözlerime.

Aþk galip geliyor bu oyunda.