Çapa’da Son Vardiya
Ne zaman seni ansam, gidişin gelir aklıma...
Bugün de öyle yaptım ve seni andım baba.
--Yıl 1990, Çapa’da son vardiya --
Ürkek, solgun ve yorgun küçük bir kız çocuğu;
Koltuğunun altında bir çarşaf ve bir havlu
Ve genzine dolarken formaldehit kokusu,
Pejmurde bakışıyla çıkıyordu dokuz kat.
Ömüre ölüm kala,
Bir hastane odası...
Koğuş üç, en son yatak.
Büyümek istemeyen küçük bir kız vardı ya;
--Yıl 1990, Çapa’da son vardiya--
Çekilince yüzüne ,ak beyaz sukunetler...
"Babam ! " nidalarıyla arşa yüksedi sesi.
Çarparak duvarlara kesilince nefesi,
Ellerinde tutuştu "öldü "denen tutanak.
Büyütmüştü o kızı,
Bir hastane odası...
Koğuş üç, en son yatak.
Özlem Pala
(
Çapa’da Son Vardiya başlıklı yazı
ozlem--pala tarafından
12.10.2009 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.
