.. ve dedim ki
zannetmektir bazen yaþamak zannedip kanmak yalanlara ya da kanamak gerçeklere, dahi görmemek üzere bir duâ ekleyip susmak teselli âminlerinde, teselli suya yaprak düþmüþcesine ki akýp gitsin..


Boðazýmdaki düðümü arada bir kenara itip birþeyler karalýyorum gözüm kapalý acemi bir kalemle,
yazýnca rahatladýðýmý zannediyorum ve öyle hissetmeyi öðretiyorum kendime.

Hayat güzel, bizler bir kâbusta rüyâ bireyleriyiz uyanana dek, yanmaya mahkûm...Bu cümleye inandýrmaya çalýþýyorum kendimi inanýyorum sonra!

Sonra farkediyorum tam üç yýla ramak kalan bir zaman geçmiþ! Anne diyorum rüyâmýn ortasýnda, yanýbaþýmda sevdiðim elimi tutuyor dudaklarýnda bir duâ sývazlarken yetimliðimi,
sözlerimi yutmak için zorladýðýmý hissediyorum kendimi, diþlediðimi kaderimi, yastýðým...âh o yastýðým ne çok seviyor gözyaþlarýmý içmeyi..

Anne diyorum sonra yine anne’m gibi sevdiðim bir insana, bu cümleyi söylerken hep aðlamak zorunda mýyým diye kendime sorular yaðdýrýyorum ve sonra cevaplarýnda ýslanýyorum iliklerime kadar...

olmuyor,
uyanamýyorum düþüme giren bu kâbustan, yalvarýyorum düþüncelerime, tutup beni götürsünler o yüksek yüksek tepelerin ardýndaki cennetime
ya da o cenneti getirsinler içime diye.


Biliyorum rahmetli Didem Madak’ýn dediði gibi " Týklým týklým yalnýzým, iðne atsan yere düþmüyor !


Çok þey oldu þu geçen iki senenin sonunda, yüzüme sabýr yansýmadý ama yüzüm sabra ayna oldu milyonlarýn içinde, o yüzden uzaklardan bakýyorum kendime.

o yüzden..

...