Cemreler diz çökmüş
bir ateş bir sen düşmüş
kimi kimden istersin
cemresi ne s_usuyor
toprağa oturuyor
bizde yok olmak için
sesleniyor
asaletiyle visali ne
o aşk
senden benden biz doğmuş
bütün cemreler birleşiyor
havayı soluyorum
güneş toplarmış benim için
toprak ana sesleniyor
neşelen
yağmur danelerim
nadasa bırakılmışlık yeşillenir
benim için akış malısın
kır çiçeklerim papatyalarım
yedi renk açmalı gönlünde
pembe bulut içinde
taşlanmış taştan da katı kalplere
doğayı içirmeli
suyumdan yıldızları indirmelisin
ve arzunun akrep kıskacında
nokta nokta küllenmiş infilak saatim
son liman
son iskele
son durak
son kavşak
son toprak
titremeleri mi
fark etmelisin
gerçekliğin kipinde
gerçeğin kadar
gerçeğim kadar gerçeğim
selam yolluyorum
havasına
suyuna
toprağına
dördüncü cemre
neredesin sen .
Gülay GÖKTÜRK
