aç susuz zor günlerde baktım büyüttüm
hiç nasıp olmadı yüzünü gülerek görmek
aşkım diye sevdığım hayatım diye hitap ettiğim
ayırdı yavrumdan karatopraklık etti beni
bu da çocuğumun annesidir
güzel günlerimiz oldu demedi
aşk bitti sevgi bitti geçmedi nefreti
dökülürken yavrunun gözyaşları
hıçkırıklara boğuldu
yoktu yanında sarılacağı babası
kalmadımı hıç merhametin
bir kaç saat geçmeden daha
sevgilinle kolkola gezmekteydin
bu kadardamı sabrın kalmamıştı
bunca acelen beni topraklara koymak içinmiydi
yavruma doyamadan daha karatoprak beni aldı
anne diye diye ağlama yavrum
baban beni döve döve karatopraklık etti
kırkım çıkmadan sevgilisini eve getirdi
sana zorla annemi dedirttti
bir yudum suyu bile sana zehirmi etti
gözyaşlarrın bir türlü dinmedi dinmedi
anne diye diye ağlama yavrum
imrenerek bakarsın annesiyle gezen çocuklara
acını belli etme yavrum canın çok yansa bile
gitme kimsenin kapısına halim şudur diye yaşlı gözlerle
ben hep seninleyim uykunda rüyanda bile
sen beni görmesende ben hep seninleyim
karanlık gecelerde korkmayasın diye
sana dokunup koklayamasam bile
ayrı duramıyorum anneyim işte
anne diye diye ağlama yavrum
ah yavrum ne zordur bilirmisin
evladının gözü önünde tokat yemek
tekmelerle oradan oraya savrulup düşmek
evladım üzülmesin diye acısını gülerek geçiştirmek
annelik işte fedakarlık demek
öylesine zor öylesine acı
evladına doyamadan karatopraklara girmek
anne diye diye ağlama yavrum
anne diye diye ağlama yavrum
