Ey hayat neden hep cimri davrandýn bana.

Ömrüm boyunca hep hýrpalandým.

Kýrýldým, daðýldým.

Hep fedakârdým.

Küçüktüm büyüðüme saygý duydum.

Büyüdüm küçüðümü sevdim.

Fedakârdým çünkü kýramýyordum.

Ben hiç büyümeyen bir çocuk kaldým.

Çünkü sevgiye açtým.

Evet, ben büyümedim.

Hep bir kedi þýmarýklýðýnda okþanmak sevilmek istedim.

Ýçimdeki sonsuz sevgiyi paylaþmak

bölüþmek istedim.

Ama hiç doya doya sevildiðimi hissetmedim.

Çocuk saflýðýnda kalmak istedim.

Olmadý, hayat izin vermedi.

Þimdi içimdeki yalnýzlýk bana arkadaþ.

Bilir misinki kalabalýðýn içindeki yalnýzlýk en zorudur.

Paylaþamazsýn derdini kimseyle.

Acýný, sevincini yaþarsýn içinde.

Gözyaþýný akýtýrsýn içine.

Mutluluk maskesini takar gülersin herkese.

Zordur arkadaþ hem de çok zordur.

Ýçin için aðlarken gülmek.

Seni anlamayan birine kendini anlatmak.

Ya da en güzeli aný gelecek kaygýsýndan da

geçmiþin gölgesinden de uzak yaþamak.

                                          Bilge Kaðan