Ben sokak çocuğuyum
Ellerim nasırlı, gömleğim ütüsüz
Ayağımda bir pantolonum var
Delik deşik yamasız
Yüreğim'se?
Onu hiç sormayın
O pantolonumdan da beter
O da delik deşik...
O da yamasız...
Hangi deliği kapatıp onaracağım ki
Sonunda onarılmaz deyip
Yüreğimi de koparıp atayım dedim, olmadı
Bir tek onu koparıp atamadım
Şimdi yamasız biçare
Kanamakta zavallı...
Biliyor musunuz?
Ben önümden ne zaman bir beyefendi geçse
Yüreği takılır aklıma
Dalarım yüreğine kalırım oralarda...
Düşünür dururum sonra;
Acaba derim?
O yürek benim kadar acı çekseydi
Acının ne olduğunu bilir miydi?
Benim gibi aç kalsaydı,
Açın halinden anlar mıydı?
O yürek soğukta kalsaydı
Titrermiydi ben gibi, üşür müydü?
Hisseder miydi soğuğu, ayazı?
O yürek darda kalsaydı
Çalıp çırpar mıydı yokluktan?
Anlar mıydı yokluğun ne acı olduğunu?
Benim gibi sokaklara atılsaydı
Gecenin ayazında sabahlamanın,
Ne denli zor olduğunu fark eder miydi acaba?
İşte böyle...
Ben ne zaman önümden bir beyefendi geçse
Ne kumaş pantolonu takılır gözüme
Ne de ütülü gömleği
Sadece yüreği düşer aklıma
Ve o yürek benim olsaydı der
Dalarım hayallere...
Ve en son da derim ki;
Onun yüreği benim bedenimde olsaydı
Onun da kalır mıydı benden farkı?
Ya da benim yüreğim, onun bedeninde olsaydı
Şimdi ben sokak çocuğu olur muydum?
Olur muydum hee... Olur muydum?..
Ve aynı yüreğe sahipken,
Sırf bedenlerimiz farklı diye
Şimdi ben sokak çocuğu muyum?
Ben sokak çocuğu muyum hee...
Ben sokak çocuğu muyum?
Kardelen
Serap Sönmez
