Günler nasýl da akýp geçiyor gözlerimizin önünden, aðlasam mý, gülsem mi, yaþasam mý ölsem mi diye düþündüðümüz zamanlar oluyor. Ýnsan bazen þu anda ölüversemm acaba neler olur diye de düþünebiliyor. Ardýmýzda güzel hatýralar, iyilikler, hoþluklar býrakarak bu dünyadan ayrýlmak hepimizin isteðidir deðil mi?
Her gün ölümümüzü düþündüðümüzde, acaba çevremdeki insanlarý nasýl memnun edebilirim, kýrmadan dökmeden sorunlarý nasýl halledebilirim, kendi kendimize soracaðýmýz sorular olmalý, ne dersiniz?
Ýnsan kimi zaman baþkasýnda görüp kýnadýðý bir davranýþý gün geliyor kendisi baþkasýna karþý gösteriyor, bu nedenle insanlarý kýnarken bile çok dikkatli olmamýz gerekiyor.
Çocuk olmak ne güzel, sanki dertlerden azade bir yaþam dilimi? aslýnda tam olarak öyle deðil çocuklarýn da sorunlarý oluyor, yalnýz galiba onlar bizden daha iyimser bakabiliyorlar hayata. Bir elma þekeri ya da bir oyuncak dertlerini unutturabiliyor.. Gerçekten insan hallerini düþündüðünde ne kadar garip, ne kadar yalnýz olduðunu ve dönerek, aðlayarak, yanarak, yakýlarak Rabbimize dönmemiz gerektiðini fark ediyor. Ne varsa Hakka yakýnlýkta var. Ýnsan bunu er ya da geç fark ediyor. Allah için dökülen bir damla yaþ öyle bir huzur veriyor ki insana, þu içimizi rahatlatmak denen iþi öyle güzel baþarýyor ki. Her nefis ölümü tadacaktýr ve sonra Rabbimize döndürüleceðiz. Bu ne kadar muhteþem bir gerçek, bir hakikat, Allaha kavuþmak ne güzel olacaktýr kim bilir.