Online Üye
Online Ziyaretçi
Yürüyorum yine nereye bilmediğim bir yolda.
Kafamda bitmek bilmeyen bir şiir intihar ediyor.
Yazıyorum her hücreme sızılarımı.
Gidenlerimi.. Unutmamak için.
Tekrarlıyorum tüm yaşadıklarımı tekrar yaşıyormuşçasına.
Yürüyorum sonbaharla ağlayan sokaklarda.
Bakıyorum etrafıma.
Yanımdan geçen insanlara,
Tebessümlerine, kızgınlıklarına.
Sonra merak ediyorum her birinin acılarını.
Sahi diyorum sahi benim kadar bir başına hisseden var mıdır kendini diyorum.
Cevap bulamıyorum başım ağrıyor.
Kimse görmüyor, anlamıyor bitişimi. Mutluyum maskesinden hep bunlar. Sahte
mutluluklarına bakıyorum insanlarin.
Mutsuzluğuma şükrediyorum bazen.
Bir ağacın ağlayışına şahit oluyorum. Gözyaşıyla yaprakları bir tutarak.
Her bir yaprakta bir anı karalıyorum.
Dokunursam paramparça oluyorlar anılarım ellerime yapışıyorlar.
Gözyaşım kadeh olup, anılar tüm hücremi sarıyor, yazarak her gün ölüyorum.
Buralar sonbahar.
Buralar hüzün.
Buralar acı.
Buralar yalnızlık.
Buralar gözyaşı.
Ve ben hala,
Yürüyorum sonbaharın uçurumundan.
/ Aynur KAPTI - 9 Kasım 2014 * 01:45