Son günlər Əlinin aðrýlarýný azaltmaq mümkün olmurdu. Renimasiyadaký bütün həkimlər səfərbər olmuþdu. Amma Əli üçün heç nə edə bilmirdilər. Artýq baþ həkim Əkbər Qarayev Əlinin atasý ilə danýþmaq üçün dəhlizə çýxdý. Yazýq Həmzənin rəngi sapsarý olmuþ halda Əkbər həkimin qabaðýna gəldi.
– Həkim, balam necədi? – Həmzənin səsi zorla çýxýrdý. Aðlamaqdan gözləri qýzarmýþdý.
– Həmzə oðlum, sən dünya görmüþ adamsan. Illərdi ki, oðlun üçün döymədiyin qapý qalmadý. Amma bu xəstəliyin müalicəsinin zor olduðunu bilirsən.
– Həkim, balam necədi? (Həmzə iki əli ilə Əkbər həkimin qollarýndan tutdu. Onun baxýþlarýnýn dərinliyində mümkünsüz ümid var idi)
– Əli yaxþý deyil… – Əkbər həkim susdu, gözləri doldu.
– Həkim…. – Həmzə sözünə davam edə bilmədi. Dizi üstə yerə çökdü. Onun bu halý çarəsizliyin ən son halý idi. Hər zaman ən çətin məqamlarda soyuqqanlýlýðýný qoruyan Əkbər həkim belə bu mənzərə qarþýsýnda göz yaþlarýný saxlaya bilmədi.
Əlinin altý yaþý var idi. Üþ yaþýndan bəri Að ciyər xərçəngindən əziyyət
çəkirdi. Həmzə mümkün olan bütün yollara əl atmýþdý. Amma xəstəliyin inkiþafýnýn qarþýsýný almaq mümkün olmamýþdý. Bu gün isə həkimlərin və ailə üzvlərinin məsləhəti ilə Həmzə Əlini evə gətirdi. Anasý Zəhra qucaðýnda altý aylýq körpəsi, Əlinin qardaþý Hüseynlə ilə aðlaya – aðlaya onlarý qarþýladý…Artýq dörd gün idi ki, Əlini evə gətimiþdilər. Amma onun aðrýlarý dinmək bilmirdi. Hər dəfə Əlinin aðrýlarý qalxanda Həmzə susur, çarəsizcə balasýna baxýb aðlayýrdý. Həmzə artýq dayana bilmirdi, bəlkə hardasa balasýnýn ölümünə belə razý idi. Yetər ki, Əlinin bu aðrýlarý dinsin. Çarəsizlik Həmzəni dəli etmiþdi. Əliyə heç bir dərman kömək etmirdi. Nə qədər aðrýkəsicilər vursalarda onun aðrýlarý azalmýrdý. Altý yaþlý bu körpə sanki hər gün bir az ölürdü. Az – az və dəhþətli þəkildə ölürdü. Cümə axþamý günü idi, yenə Əli dözülməz aðrýlar içində qývrýlýrdý. Həmzə nə qədər kömək etmək istəsə də bacarmadý. O baþýný götürüb evdən qaçdý. Əlinin səsini eþitməyəcək qədər uzaq qaçdý. Əlini qaldýrýb bir taksi saxlatdý.
– Hara gedirik? – sürücü tənginəfəs maþýna minən Həmzəyə maraqla baxýb soruþdu.
– Bilmirəm! Yolun haradýsa məni də oralara qədər apar.
– Nəsə probleminiz var? – sürücü Həmzənin yaxþý olmadýðýný görüb sordu.
– Balam, caným, Əlim…. – aðlayýr…
– Balanýz? Nolub balanýza?
– Ölür, balam ölür və mən ona heç nə edə bilmirəm…
– Allah qorusun. Inþallah Allah balanýza qýymaz.
– Allah! Haný o Allah? Altý yaþlý körpəni xərçəngdən öldürən Allah? – Həmzə üsyankar þəkildə dilləndi. O qəzəbli idi. Asýlacaq günahkar, çarəsizliyin acýsýný çýxaracaq ünvan axtarýrdý.
– Baxýn, hər çətinliyin içində bir hikmət gizlənir.
– Mənim balamýn xəstəliyi nəyin hikməti ola bilər? Bilirsən mən niyə sənin maþýnýný saxlatdým?
– Yox…
– Çünki oðlumun səsindən qaçýrdým. Onun caný çox yanýr, aðrýlarýn þiddətindən günlərdi qýþqýrýr. – Həmzə o qədər aðlamýþdý ki, gücsüz düþdü.
Bayaqdan söhbət arasýnda o heç maþýnýn maqnitafonunda oxuyan müsiqiyə diqqət etməmiþdi. Indi araya sükut çökən kimi Həmzə musiqinin təsiri ilə xeyli susdu. Oxuyan musiqi Hz. Əli haqqýnda bir ilahi idi. Həmzə qeyri – ixtiyari olaraq musiqinin təsirinə düþmüþdü. O həm aðlayýr, həm də illərdi həkimlərin gözlərində axtardýðý ümid parçasýný hardasa baþqa ünvanlarda axtaracaðýný baþa düþürdü. Artýq ətrafýnda baþ verən hadisələrə cavab verə bilmirdi. O sadəcə aðlayýrdý. Sürücü maþýný axladý.
– Qardaþ, gəl mənimlə.
O, Həmzənin əlindən tutaraq apardý. Həmzə sakitcə maþýndan düþdü. Onlar
məscidin qarþýýnda idilər.
– Bu gün o böyük insanýn þəhadət günüdür. Balan üçün dua et. O evlad acýsý nə demək olduðunu yaxþý bilir. Onun Hüseynini, Əbəlfəzini susuz þəhid ediblər. Onun Həsənini zəhərləyiblər. O, rəsulallahýn silahdaþý, siradþý, vəlisidi.
– O kimdir? – Həmzə heyrətlə açýlmýþ gözlərini sürücüyə dikərək dedi – mən hər zaman belə yerlərdən uzaq böyümüþəm. Mən dindar deyiləm.
– Tövbə qapýsý hər zaman açýqdý qardaþým. Səni əmin edirəm ki, balanýn nicatý bu qapýdadý. Yetər ki sən inan, qəlbin (əlini Həmzənin sinəsinə qoyaraq sözünə davam etdi) bax bu qəlbin ona qovuþun.
Sürücünün bu sözləri Həmzəyə o qədər təsir etmiþdi ki, o məscidin içərisinə
daxil olmaða özündə güc tapmamýþ qapýnýn qarþýsýnda diz çöküb hönkür –hönkür aðlamaða baþladý.
– Allahým, mənim sənin hüzuruna sunacaq heç nəyim yoxdu. Nə imaným, nə də ki, ibadətim! Amma bir sənin verdiyin caným var. O da sənə və əzizlərinə fəda olsun.
Ətrafda namaza tələsən möminlər hamýsý Həmzənin baþýna yýðýlmýþdý.
Sürücü oðlan ətrafdakýlara iþarə etdi ki, Həmzəyə kömək etsinlər. Onlar Həmzənin qolunda tutub onu məscidin içinə apardýlar. Hamý bir nəfər kimi namaza dayandý. Məðrib namazý bitdikdən sonra Sürücü oðlan ayaða qalxýb insanlara müraciət etdi.
– Baxýn qardaþlarým, bu kiþinin balasýný adý Əlidi. Əli xərçəngdi və son günlərini hətta bəlkə də son saatlarýný yaþayýr. Bu gün cümə axþamýdý, bu gün Mövlamýzýn þəhadət günüdü. Bu gecə olan dualar geri çevrilməz. Gəlin balaca Əli üçün dua edək.
Hamý bir nəfər kimi səcdəyə getdi. Bir anda onlarla mömin dua etdi. Daha
sonra Hz. Əlinin eþqinə bir neçə nohə oxunduqdan sonra Komeyl duasý baþladý. Dua oxunduqca Həmzə sanki yuxudan ayýlýrdý, bütün həyatý gözünün önündən keçdi. Artýq ona elə gəlirdi ki, Əlinin aðrýlarý azalýb. Gözlərinin önündə dərin bir iþýq və bu iþýðýn içindən doðan bir nur ona güc verirdi. Həmzə ilk dəfə idi ki Rəbbinin hüzurunda idi. Rəbbi onu sevirdi. Sən demə Allah Həmzəni həmiþə gözləyirmiþ. Həmzə ayaða qalxdý. Bayaqdan yerimək üçün özündə güc tapmayan Həmzə indi güclü idi. O iri addýmlarla evə getdi. Ordaký möminlər onu saxlamaq istəsələrdə sürücü oðlan mane oldu.
– O artýq axtardýðýný tapdý. Əminəm ki yenə gələcək. Indi isə balasýnýn yanýna getməlidi.
Həmzə qaçaraq evə gəldi…Çox qəribə idi. Evdə sakitlik var idi. Son günlər
evdə hakim olan aðlamaq, qýþqýrýq səsləri kəsmiþdi. Həmzə qapýný açmaða cürət etmədi. Qapýnýn aðzýnda donub qaldý. Tamam özünü itirdi. “Yəqin uþaq keçinib, Allahým mənə güc ver, məni balamla imtahan etmə, nolar bir möcüzə yarat, Əli eþqinə, Əliyə xatir bir möcüzə, Əlim yaþasýn…” Həmzə çarəsiz halda yalvarýrdý. Amma qapýnýn aðzýnda dayanmýþdý ki, Zəhra qapýný açdý.
– Caným, içəri niyə keçmirsən? – Zəhra þaþqýn, amma bir o qədər də sevincli halda dilləndi.
– Əli, Əli… – Həmzə cümləsini tamamlaya bilmədi.
– Qorxma, Əli yatýb.
Zəhranýn bu sözləri Həmzəyə qəribə gəlsə də o heç nə demədi. Kirmiþ içəri
girdi. Dərhal Əlinin yataðýna yaxýnlaþdý. Əli həqiqətən də yatmýþdý. Günlər idi ki, Əli yatmýrdý. Onun aðrýlarý dayanmýrdý. Amma indi o yatmýþdý. Həmzə Zəhranýn da çaþqýnlýq içində olduðunu hiss etdi.
– Neçə dəqiqədi ki, belə yatýb?
– Sən gedəndən yarým saat keçmiþ olardý. Demək olardý ki aðrýlardan nəfəsi kəsilirdi. Rəngi qaralmýþdý. Amma nə olduðunu anlamadý. Qəfil külək baþladý. Pəncərələr öz – özünə açýldý. Mən elə onlarý baðlamaða çalýþýrdým ki, ətrafa qəribə bir sükut çökdü. Sanki hər þey dayanmýþdý. Mənə elə gəldə ki, saatlar belə durmuþdu. Bir neçə dəqiqədən sonra evə qəribə bir ətir doldu. Insan bu ətrin iyindən məst olurdu. Əli əlini yuxarý qaldýrdý. Salam verirmiþ kimi bir hərəkət etdi və dərhal yuxuya düþdü.
– Necə yəni? Bu qədər aðrýlar bir andamý kəsdi?
– Elədir caným, bir anda. Nə olduðunu anlamadým. Yəqin Allahýn uþaða yazýðý gəlib.
– Zəhra, sən dediklərindən əminsən? – Həmzə bir az da əmin olmaq üçün soruþdu.
– Əminəm Həmzə.
Həmzə Əliyə yaxýnlaþdý əllərindən öpdü, baþýný sýðalladý. Əli gözlərini açdý.
– Ata, su istəyirəm…
Həmzə dərhal ona su içizdirdi. Əlinin rəngində fərq var idi. Onun rəngi azca
qýzarmýþdý. Həmzə onu uzatdý. Bu bir möcüzə idi – Əli rahat nəfəs alýrdý.
– Zəhra, Əli norml nəfəs alýr…
Zəhra aðlayaraq dedi:
– Həmzə gəl uþaðý xəstəxanaya aparaq. Mən qorxuram. Biz deyən uþaðýmýzý itiririk…. – Zəhraný hönkürtü boðdu.
Həmzə tamam qərarsýzlýq içində idi. Xəstəxanaya getməyin ən yaxþý çýxýþ
yolu olduðunu düþündü. Onlar dərhal xəstəxanay yollandýlar. Gecə yarý olmasýna baxmayaraq Əkbər həkim onlardan qabaq artýq xəstəxanay çatmýþdý. Həmzə təcili yardým qapýsýndan girən kimi Əkbər həkim onlarý qarþýladý. Bütün þöbənin personalý səfərbər olmuþdu. Onlar iki saatdan çox Əlini müayiný etdilər. Bu iki saat ərzində bütün þəhərin qabaqcýl həkimləri xəstəxanaya gəldilər. Həmzə donub qalmýþdý. Hamý ora – bura qaçýr, heç kim Həmzəyə düz – əməlli məlumat vermirdi. lakin Həmzədə qəribə dəyþiklik var idi. Artýq o ümidi həkimlərin gözlərində yox – qəlbindən Rəbbinə gedən yolda, Hz. Əlinin qapýsýnda görürdü. O bu gün ilk dəfə idi ki dua edirdi. Nəhayət uzun sürən müayinələrdə sonra Əkbər həkim və digər həkimlər otaqdan çýxdýlar. Həmzə ilə Zəhra sakitcə onlarýn qabaðýnda dayandý. Hər ikisi də Əlinin halýný soruþmaða cürət etmirdi.
– Həmzə oðlum, gözün aydýn, Əli yaþayacaq…
Həmzə qulaqlarýna inanmadý. Yerindəcə donub qaldý.
– Əlinin həyati götəriciləri normala dönüb. Düzdü bunun necə olduðunu biz də baþa düþmədik. Amma ən önəmlisi odur ki, Əli xərçəngi yenməyi bacardý. Bir – iki aylýq yüngül müalicələrdən sonra o öz həmyaþýdlarý kimi olacaq – saðlam və qayðýsýz.
– Allahým sənə þükürlər olsun. Əlim yaþayacaq… – Zəhra göz yaþlarý içində sevinclə þükür etdi.
Həmzə illərdi ki, göz yaþlarý içində dayanýb sýzladýðý xəstəxana dəhlizində
bu gecə þükür səcdəsinə qapandý. Uzun müddət səcdədə qaldýqdan sonra qalxdý. Artýq səhər açýlmýþdý. Yadýna sürücü oðlanýn sözləri düþdü:
“Tövbə qapýsý hər zaman açýqdý qardaþým. Səni əmin edirəm ki, balanýn nicatý bu qapýdadý. Yetər ki sən inan, qəlbin (əlini Həmzənin sinəsinə qoyaraq sözünə davam etdi) bax bu qəlbin ona qovuþun.”